میراث اسپالتی برای رم؛ هیچ!

به دسامبر ماه قبل بر می گردیم، زمانی که اسپالتی به صراحت گفت اگر تیمش در فصل جاری موفق به کسب عناوین قهرمانی نشود، باید استادیوم المپیکو را ترک کند. در آن زمان هواداران به شدت از عملکرد تیمشان ناراضی بودند.

بعد از عملکرد پر فراز و نشیب رم با لوئیس انریکه، زدنک زمن و رودی گارسیا، طبیعی بود که انتظار هواداران از سرمربی جدید بالا باشد و اسپالتی تمام تلاش خود را برای پیشرفت جالوروسی انجام دهد.

رومانیستا(لقب هواداران رم) در پایان فصل اول اصرار داشتند که اسپالتی باید در رم مانده و این تیم را بسازد، اما حالا در نزدیکی پایان فصل و در حالی که اسپالتی در رسیدن به همه اهداف توافق شده قبلی -به جز کسب نایب قهرمانی سری آ ( که آن هم با اما و اگر همراه است)- ناکام مانده، به نظر می رسد جو کاملا تغییر کرده و اسپالتی باید در یک روز عادی مثل روزهای دیگر از درهای تریگوریا خارج شود.

آلبر کامو نویسنده معروف، کتاب بیگانه خود را با جملاتی به پایان برده که خیلی با شرایط این روزهای اسپالتی هماهنگی دارد:" برای این که همه چیز کامل شود و من هم تنها نباشم، تمام آرزویم این است که در روز اعدام من، تماشاگران زیادی حضور داشته باشند و با گریه های نفرت و دشمنی خود از من استقبال کنند!"

اما لوچیانو برای تو هیچ گریه نفرتی در کار نخواهد بود و هیچ هواداری مثل گارسیا و انریکه تو را هو نمی کند و البته کسی هم نیست که مثل زدنک زمن بدهکاری های تو را با هواداران رم صاف کند.

لوچانو تو به خاطر عملکرد فوق العاده ات در سال های میانی دهه 2000 در رم حتما و برای همیشه در یادها خواهی ماند، زمانی که با یک فوتبال فوق العاده و ایجاد یک انقلاب، اروپا را به زانو در آوردی.

اما این بار احتمالا ناکامی تو با رم فراموش خواهد شد. پیروزی ها و شکست های زیادی در طول تاریخ نبوده که در یادها مانده باشد.

اسپالتی دقیقا همان کاری را با رم انجام داد که از او انتظار می رفت. عملکرد او را در رم نه می توان ناامید کننده دانست و نه خیلی موثر و عالی. او کارش را در رم تمام کرد، در حالی که نه می توان او را موفق نامید و نه شکست خورده.

او می توانست در اروپا عملکرد بهتری داشته باشد، اما در عین حال با مصدومیت آلساندرو فلورنزینی و غیبت محمد صلاح ( به دلیل جام ملت های آفریقا) می توانست نتایج تلخ تری در چمپیونزلیگ هم کسب کند.

اسپالتی یک بار گفت که به رم آمده تا پروژه ناتمامش را به پایان برساند. اسپالتی این بار فقط یک چیز را تغییر داد و آن هم ایجاد یک نظم و انصباط سخت در تیمش بود، به صورتی که هر گونه تزلزل تیم و یا بازیکن، به برخورد جدی سرمربی تبدیل می شد.

این موضوع به ایجاد مشکلاتی بین اسپالتی و بعضی از بازیکنان انجامید، مثلا در یک مورد بین او و قدیمی ترین بازیکن رم یعنی فرانچسکو توتی مشکل به وجود آمد.

اسپالتی می خواست درد مزمن رم را درمان کند، درد روانی که جالوروسی سال ها بود از آن رنج می برد.

او می خواست تیمی را که با قرار گرفتن در رقابت های سخت، دچار مشکل می شد به تیمی تبدیل کند که مثل یوونتوس بازی هایش را راحت می برد.

تاکتیک جدید اسپالتی در رم جواب نداد و این تنها شکستِ واقعی اسپالتی است. کج خلقی او با بازیکنان، سرکوب کردن شاگردانش و درگیری های لفطی او با توتی هیچ کدام برای تبدیل گرگ وحشی رم به اسب اهلی کافی نبودند و رم هنوز همان تیمی است که در رقابت های بزرگ و سخت دچار مشکل می شود.

دوره دوم حضور اسپالتی در رم، با همان مشکل همیشگی به پایان رسید؛ مشکل عدم موفقیت یک سرمربی در یک تیم برای دومین بار!