رویای جام جهانی و تب تند لژیونری

در شرایطی که کی روش در طی سالهای طولانی حضورش روی نیمکت تیم ملی فوتبال ایران نشان داده است که به کیفیت و سطح فنی بازیکنان بیش از تیم هایی که در آن بازی می کنند اهمیت می دهد بازیکنان ایرانی ترجیح می دهند در سال منتهی به جام جهانی در ایران بازی نکنند و لژیونر شوند.

تجربه بازی در لیگ های خارجی و کشورهای صاحب فوتبال جهان مسلما اتفاق خوبی به شمار می رود و می تواند نتایج و آثار زیادی برای بازیکنان داشته باشد به شرطی که کیفیت لیگ ها و تیم هایی که به عنوان مقصد انتخاب می شوند قابل قبول باشد.

پس از کاوه رضایی که با وجود قرارداد مالی خوبی که با آبی ها بسته بود، راهی شالروای بلژیک شد، رامین رضائیان نیز حاضر به قبول پیشنهادهای داخلی نشد و او هم بلژیک را برای ادامه فوتبال خود انتخاب کرد اما مقصد او تیمی گمنام تر به نام اوستنده بود.

در این بین مهدی طارمی هم تلاش می کند به هر شکل ممکن راهی اروپا شود و یونان را به عنوان مقصد خود انتخاب کرده است و حتی حاضر شده رقم سنگین رضایت نامه باشگاه را شخصا بپردازد تا بتواند به هر قیمتی خارج از ایران فوتبالش را ادامه دهد.

سوالی که باید از این بازیکنان  پرسید این است که کی روش تاکنون به کدام بازیکن صرفا به دلیل بازی کردن در خارج از کشور میدان داده است. آیا بازیکنی مانند دانیل داوری که حضور در بوندسلیگا را هم تجربه کرده بود توانست در جام جهانی درون دروازه ایران بایستد؟ آیا اشکان دژاگه به واسطه حضور در لیگ برتر انگلیس توانست مهاجم فیکس تیم ملی باشد؟ آیا همین مهدی طارمی که در پرسپولیس بازی می کرد توسط کی روش به امثال قوچان نژاد که لژیونر بودند ترجیح داده نشد؟

آیا بازیکنانی که از آنها نام برده شد نمی دانند که تجربه شرایط جدید در یک کشور و یک تیم جدید می تواند هزینه هایی داشته باشد؟ آیا نمی دانند که آنها در بهترین شرایط ممکن است چند ماهی زمان لازم داشته باشند تا با وضعیت جدید سازگار شوند؟

کی روش برای اعتبار ایران و همچنین خودش تلاش خواهد کرد تا بازیکنانی که در بهترین وضعیت به سر می برند را روانه میدان کند. در چنین شرایطی مرد پرتغالی مسلما به بازیکن نیمکت نشین فرصت عرض اندام نخواهد داد. جام جهانی لیگ نیست که بتوان در طول آن از بازیکنان مختلف استفاده کرد. جام جهانی برای ایران سه دیدار یا در بهترین حالت (صعود از گروه) چهار دیدار نیست و سرمربی هیچ تیمی ریسک نخواهد کرد که به بازیکنانش فرصت محک زده شدن بدهد.

بازیکنانی نظیر طارمی، رضایی، رضائیان و … بازیکنانی هستند که کیفیت خود را در داخل نشان داده اند و با بازی در همین تیم های ایرانی خود را به کی روش ثابت کرده اند. این که چه اندیشه ای باعث ریسک آنها شده که تصمیم بگیرند شرایط جدیدی که تاکنون تجربه نکرده اند را انتخاب کنند مشخص نیست. به نظر می رسد بیش از تصمیم های حساب شده تب لژیونر شدن بازیکنان ایران را فراگرفته است. تبی شاید به قیمت از دست رفتن جام جهانی برای آنها.

شفقنا