سرخابی‌ها و رویای حضور در جمع ۴ تیم برتر آسیا

تمام امید فوتبال ما این است که رویای قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا طولانی‌تر از این نشود. همه می‌دانیم که از نظر امکانات به‌ویژه سخت‌افزاری از بسیاری از کشورهای شرق‌آسیا و آسیایی عقب‌تریم. می‌دانیم که برای قهرمان شدن باید بیشتر کار کرد، با برنامه‌تر بود و این همه فعلا چندان نشانی ندارد. اما با رویای‌مان چه کنیم؟ حالا سرخابی‌های تهران در دور برگشت مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا به مصاف حریفان خود می‌روند، تا مگر قدمی دیگر بردارند برای تحقق این رویا؛ اگرچه همه می‌دانیم کارشان چقدر سخت است.

 استقلال و ماموریت غیرممکن

استقلال باید در قطر به مصاف السد برود. استقلالی که همه می‌دانند کمترین شانس را دارد. وقتی تیمی بازی خانگی را آن هم با نتیجه ۳ بر یک واگذار می‌کند، احتمالا حذف را بیش از هر زمان دیگری حس می‌کند. حالا استقلال نیازمند یک کامبک تمام‌عیار است. چیزی که اگر رخ دهد، برای همیشه در تاریخ باشگاه جاودانه می‌ماند. کار اما سخت‌تر از این حرف‌هاست. استقلالی‌ها هنوز هم به آن روز داغ تابستان ۱۳۷۵ افتخار می‌کنند که بازی چهار بر یک باخته به «نوفباخور» را جبران و صعود کردند، اما کیست که نداند السد با ستاره‌های بین‌المللی‌اش تیم دیگری است. السد در بازی رفت آنقدر خوب و برتر کار کرد که جای هیچ حرف و حدیثی باقی نگذاشت.

استقلال هنوز با آن تیم آماده نیم‌فصل دوم سال قبل فاصله دارد، هارمونی لازم را ندارد و نفرات جدید نتوانسته‌اند به‌خوبی در پازل تاکتیکی جا بیفتند. دیدار با السد یک ماموریت غیرممکن به تمام معنا جلوه می‌کند. از یاد نبریم که در بازی رفت حتی تک‌گل استقلال از روی اشتباه محرز دروازه‌بان حریف به ثمر رسید. در چنین بازی‌هایی سخت‌ترین کار انتخاب استراتژی بازی است. استقلال باید گل بزند، اما حالا بهتر از هر تیم دیگری می‌داند که سرعت انتقال توپ السد چقدر بالاست و تا چه حد می‌تواند در ضدحملات خطرناک باشد. شاید برخی هواداران استقلال بیشتر از آنکه به صعود فکر کنند، به کسب نتیجه‌ای آبرومندانه فکر کنند و نمایشی درخور اعتبار استقلال در آسیا. سه ماه پیش کسب ستاره سوم در دسترس می‌بود حالا اما از آن امیدها خبری نیست.

 پرسپولیس و امیدی که هنوز زنده است

پرسپولیس برانکو در سخت‌ترین سالش هنوز تیمی است که سخت می‌بازد. آنها در بازی رفت فراتر از انتظار ظاهر شدند و اگر شانس بیشتر یاری‌شان می‌کرد حتی بازنده بازی هم نبودند. فراموش نکنیم که الدحیل بهترین تیم غرب آسیا است و تمام بازی‌هایش را با برد پشت سر گذاشته است. اما غیبت چند بازیکن اصلی آشکارا از قدرت تیم کاسته است. پرسپولیس با همه مشکلاتش پا به پای این تیم بازی کرد و شکستی خفیف داشت، شکستی که باعث شده است امروز در اردوی پرسپولیس همه از «امید» صحبت کنند.

برانکو این اواخر چندباری سیستم بازی تیمش را عوض کرده و همین مساله باعث شده تا تیم کمتر یکنواخت باشد و بازی‌اش پیش‌بینی ناپذیرتر. تمام آنچه پرسپولیس نیاز دارد نگه داشتن این امید است و یک استادیوم پر از تماشاگر، استادیومی که پیشتر نشان داده که هر حریفی را زمین می‌زند. فراموش نکنیم که پرسپولیس در این دو فصل و در ورزشگاه آزادی به هیچ حریفی در آسیا نباخته است.

عبور از سد الدحیل و دو حضور پیاپی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا دستاوردی به یادماندنی در کارنامه برانکو خواهد بود. آنها فصل گذشته هم در این مرحله در بازی رفت به الجزیره باختند اما در بازی برگشت با گل سید‌جلال توانستند جشن صعود بگیرند. با این حال خود برانکو و تیمش هم می‌دانند کار چقدر سخت است، می‌دانند که خوردن یک گل تقریبا مساوی است با پایان کار. این‌بار سیامک نعمتی هم نیست و نیمکت پرسپولیس خالی‌تر از سابق است. حتی ممکن بود چند بازیکن دیگر هم به خاطر مصدومیت کنار بمانند اما شانس با برانکو یار بود که آنها به بازی رسیدند. پرسپولیس بیش از هر زمان دیگری نیازمند عقلانیت و هوشیاری است. اولین اشتباه، پایان کار خواهد بود و اینجاست که نقش هوادار اهمیت می‌یابد؛ نگه داشتن امید تیم و حمایت کامل از آن.