Jonathan Wilson | خط حمله چلسی بدون کاستا به مشکل برخواهد خورد؟

جمعه‌ی گذشته در کنفرانس مطبوعاتی ناراحتی ژوزه مورینیو مشخص بود. او در مورد مصدومیت کاستا، مهاجم تیمش گفت: "دیگو علیرغم ناراحتی عضلات پشت پایش به بازی دوستانه مقابل بارسلونا در واشنگتن خواهد رسید. اما آن روز این بازیکن اصلاً در ترکیب هم حضور نداشت.

برای مربیان چنین شبهاتی در مورد میزان آمادگی بازیکن‌هایشان پیش می‌آید، اما در این مورد به نظر می‌رسید که مورینیو راست می‌گوید. از مورینیو بعد از شکست در دیدار جام خیریه مقابل آرسنال پرسیدند: "آیا کاستا به بازی مقابل سوانزی خواهد رسید؟" گفت: "من نمی‌دانم. شما فکر می‌کنید که دروغ می‌گویم اما اینطور نیست. دو روز پیش او برای بازی آماده بود و دیروز بسیار عادی تمرین کرد. دفعه‌ی بعدی که شما از من در مورد آمادگی کاستا سوال بپرسید ترجیح می‌دهم که جواب ندهم. شاید آره شاید هم نه!"

در واقع مساله‌ی اصلی راستگویی مورینیو نیست، بلکه عضلات پشت پای کاستا است. مشکل از فصل 14-2013 شروع شد، کاستا که در آن زمان در اتلتیکو مادرید بود اغلب با درد زیاد بازی می‌کرد. فصل گذشته، او 73 روز کامل را به‌خاطر این مشکل از دست داد و حتی زمان بازی هم از درد عضلاتش ناله می‌کرد. کاستا بعد از تمرین روز شنبه به سمت مورینیو رفت و گفت قادر به بازی نخواهد بود. مشکل عضلات پشت پایش به شدت برایش دردسرساز شده است.

با نگاهی به آمار لیگ در فصل گذشته می‌بینیم که کاستا در 2085 دقیقه بازی 20 گل به ثمر رساند، لویی رمی 7 گل در 668 دقیقه و دیدیه دروگبا که به تازگی از تیم جدا شده 4 گل در 856 دقیقه. به نظر می‌رسد که رمی و کاستا در یک حد هستند، در واقع رمی زودتر گل می‌زند و همچنین گل‌های باارزشی در بازی‌های بزرگ مقابل تاتنهام و منچستر سیتی به ثمر رسانده است. رادامل فالکائو در 1287 دقیقه بازی برای منچستریونایتد موفق به زدن 4 گل شد.

اما آمارهای دیگر ارزش واقعی کاستا را بهتر نشان می‌دهند. او به طور میانگین 2.9 شوت در هر بازی داشت و رمی 1.6 شوت. ممکن است تصور کنید که رمی کارآمدتر است، البته، اما حقیقت این است که کاستا استاد پیدا کردن راه‌هایی برای شوت زدن است که دیگران از پیدا کردنش عاجزند. اگر رمی به اندازه‌ی کاستا بازی می‌کرد این کمبود نسبی تعداد شوت‌هایش روی تعداد گل‌هایی که به ثمر می‌رساند هم تاثیر می‌گذاشت. به علاوه این واقعیت هم وجود دارد که وقتی کاستا پا به توپ می‌شود مدافعان را درگیر خودش می‌کند، حواسشان معطوف به او می‌شود تا دونده‌هایی از هافبک یا شروع ضدحملات از طریق دیگر بازیکنان.

کاستا (1.3) تقریباً دوبرابر در دوئل هوایی در هر بازی نسبت به رمی (0.6) برنده می‌شود، بیشتر از 5 برابر پاس‌های کلیدی (1.3 تا 0.3)، نزدیک به 3 برابر دریبل (1.1 تا 0.4) و دو برابر به رویش خطا انجام شده (1 تا 0.5). در کوئینز پارک رنجرز، هری ردنپ فکر کرد که رمی نیاز به یک شریک در خط حمله دارد، که منجر به ترکیب عجیب و غریب 2-5-3 شد. گرچه در چلسی او به‌عنوان تک مهاجم به بازی گرفته شد و متعاقباً چندان کارآمد به نظر نمی‌رسید. در جام خیریه او موثر نبود و در نیمه‌ی اول 4 بار در آفساید قرار گرفت.

فالکائو که نیمه‌ی دوم جایگزین او شد کمی بهتر عمل کرد. همان سبک آهسته که فصل گذشته در یونایتد و در کوپا آمریکا برای کلمبیا از خود نشان داد را در پیش گرفت. مربیش خوزه پکرمن هم به این نتیجه رسیده بود که این مهاجم تنها در ترکیب دوتایی میتواند خوب عمل کند. در فصل قبل شوت‌هایش در هر بازی (1.5) تقریباً نصف کاستا بود. در دوئل‌های هوایی هم نصف او برنده شد (0.7)، تعداد پاس‌های کلیدیش هم کمتر از نصف او بود (0.7) و دریبل‌های کامل شده‌اش هم کمتر از نصف بود (0.5).

بهترین چیزی که در جام خیریه در مورد فالکائو می‌شود گفت این است که او توپ را 27 مرتبه لمس کرد، که 17 بار بیشتر از تعداد لمس توپ رمی در نیمه‌ی اول بود. گرچه هیچ کدامشان راضی کننده نبودند.

اگر عضلات پشت پای دیگو کاستا به همین اندازه که به نظر میرسد آسیب‌پذیر باشد گزینه‌های حمله‌ی چلسی چندان قوی نخواهد بود و می‌توان گفت ممکن است مصدومیت‌های کاستا حتی شانس قهرمانی را از مدافع عنوان قهرمانی بگیرد.

ترجمه: نسیم فرزین