Clark Whitney|ممنوعیت نقل و انتقال بازیکنان جوان به نفع بایرن مونیخ و فوتبال آلمان است

Clark Whitney|مکس ابرل، مدیر ورزشی باشگاه بوروسیا مونشن گلادباخ، سه شنبه گذشته به انتقاد از سیاست باشگاه بایرن مونیخ دائر بر جذب استعدادهای جوان پرداخت و همین امر باعث شد تا در مطبوعات آلمان و جهان جنب و جوشی به راه افتد.

وی در مصاحبه با خبرگزاری راینیشه پست از باواریایی ها بابت جذب بازیکنان جوان به آلیانتس آرنا پیش از آن که این بازیکنان توانایی رقابت در بالاترین سطح فوتبالی را کسب کنند، انتقاد کرد:

"مطمئن نیستم این سیاست که به جذب بازیکنان جوان می پردازد پیش از آن که آمادگی حضور در میادین را داشته باشند، واقعاً به نفع فوتبال آلمان باشد."

اشاره وی به سینان کورت، مهاجم 18 ساله گلادباخ، بود که در تابستان گذشته جذب بایرن مونیخ شد و البته جاشوا کیمینچ 19 ساله از لایپزیگ.

وی در ادامه گفت:

"بازیکنان جوان بدون پیوستن به بایرن هم در هر جایی باشند می توانند برای خود شهرتی دست و پا کنند."

شاید این مصاحبه بیشتر به سبب از دست دادن یک بازیکن جوان به قدرتمندترین تیم حاضر در بوندسلیگا بود، اما اگر به فحوای مصاحبه وی دقت بیشتری شود درمی یابیم که انتقاد وی به طور مشخص از سیاست بازاری بایرن است که می خواهد با جذب بازیکنان، تیم جوانان خود را تقویت کند به شرحی که بایرن به رغم جذب توماس مولر و داوید آلبا در رده ی جوانان باز هم نتوانست به قدرتی که در پی اش بود نایل شود.

اگرچه بایرن بابت جذب بسیاری از بازیکنان مطرح بوندسلیگا وام دار سایر باشگاه هاست، اما آن ها متعهد به پرداخت هزینه ای بیش از آن چه در مذاکرات خود با سایر باشگاه ها مورد توافق قرار می گیرد نیستند، و اگر در چارچوب قوانین مطروحه گام بردارند، می تواند رفتار آن ها را "منصفانه" دانست.

با این حال، ابرل بر آن است که حفظ بازیکنان جوان در باشگاه های شهرهای محل سکونتشان می تواند در مجموع به نفع فوتبال آلمان باشد. به طریق اولا، به حداقل رساندن نقل و انتقالات بازیکنان در میان باشگاه های داخل بوندسلیگا به زعم وی مآلاً به نفع بایرن نیز هست.

تردیدی نیست که سیاست بایرن مبنی بر جذب بازیکنان جوان، محک آن ها در تیم اول و حتا فروش یا انتقال قرضی آن ها با قید بند بازخرید بی تردید به سود این باشگاه ثروتمند تبدیل شده است.

در سال های اخیر، تونی کروس و داوید آلبا پیش از آن که با پیشرفت های بعدی خود به بایرن مونیخ بازگردند به ترتیب فصل هایی را در هوفنهایم و لورکوزن سپری کردند. پیر هویبیرگ، دیگر بازیکن جوان بایرن، هم می تواند راه آن ها را ادامه دهد و اخیراً ضمن تمدید قرارداد خود با بایرن به طور قرضی به به مدت شش ماه به خدمت باشگاه آوگسبورگ درآمده است.    

انتقال های قرضی ای مانند هویبیرگ به نفع تیم قرض دهنده هستند زیرا بعد از مدتی آن ها در شرایطی بهتر و پیشرفته تر باز به خدمت می گیرند، و البته به ظاهر نفع خود بازیکنان نیز هست زیرا بعد از مدتی پیشرفت یک تیم بزرگ در انتظار آن هاست، اما باز این بایرن است که بیش از همه منتفع می شود. اگر آن بازیکن به یک فوق ستاره تبدیل شود، باشگاه مربوطه با صرف حداق هزینه صاحب یک بازیکن در سطح کلاس جهانی شده است.

با این حال، الگوی رفتاری بایرن شاید برای تقویت استعدادهای آلمان و باشگاه های بوندسلیگا یک الگوی ایده آل نباشد. در بایرن بازیکنان جوان کم نیستند که امید غیرواقع بینانه ای برای حضور در میادین دارند و هم امروز در فهرست ذخیره های باشگاه جای دارند و ای بسا در ادامه ی تحولات قابلیت های خود با رشد منفی مواجه شده اند.

امره کان و وایزر دو نمونه برجسته در این خصوص هستند. مورد اول در مصاحبه با خبرگزاری بیلد اعتراف کرده بود که صاحب انگیزه لازم برای ایفای نقش به عنوان بازیکن ذخیره برابر یک مشت هوادار را ندارد.

برخی ممکن است ادعا کنند که اگر یک بازیکن جوان پس از جذب به یک باشگاه بزرگ نتواند دیگران را تحت تأثیر عملکرد خود قرار دهد، هیچگاه به یک ستاره تبدیل نخواهد شد. این منطق نادرست است، زیرا تحول قابلیت فوتبالی و بلوغ ذهنی به تمامی با هم مرتبط نیستند: اساساً یک بازیکن ممکن است تمام استعداد خود را در باشگاه شهر خود به نمایش گذارد، اما وی که در سنین 17 یا 18 توپ می زند، به احتمال زیاد دارای آن بلوغ ذهنی لازم برای کسب شهرت در خارج از محیط زادگاه خود نخواهد بود.

سازگاری با یک شهر، باشگاه و حتا فرهنگ دیگر همیشه بازیکن را تحت فشار قرار می دهد، به ویژه آن که این بازیکن جوان در کانون توجه و انتظارات رسانه ها و مطبوعات قرار داشته باشد و دستمزدهای آن چنانی به پای او ریخته شود.

ابرل در مصاحبه خود گفت که ستاره های جوان باید مزایای محیط زندگی خود را دریابند و همیشه گوش به زنگ تماس های باشگاه های بزرگ نباشند، دست کم تا زمانی که به آمادگی های لازم برسند. در نهایت این تصمیم بازیکن است که یک پیشنها را بپذیرد یا خیر، اما در این بین می توان منافع مشاوران (مدیربرنامه ها در این اثنا پاداش های کلانی به جیب می زنند) او را نیز تعقیب کرد که به هر حال این بازیکنان جوان متوجه عواقب تصمیمات دیگران نیستند.

فیفا خطری را که تهدیدکننده بازیکنان جوان است زمانی که فرسنگ ها راه می پیمایند تا به یک باشگاه بزرگ بپیوندند درک می کند. پرسش این است که این اقدامات از سوی باشگاه ها تا چه اندازه قابل تحمل است و از کجا به بعد باید با آن برخورد شود.

تمام باشگاه های حرفه ای آلمان تابع استانداردهای لیگ فوتبال آلمان هستند و بازیکنان جوان می توانند از فرصت خودنمایی در سطوح حرفه ای و حتا سطوح متوسط برخوردار شوند.

بایرن در پی جذب بازیکنانی مانند کیمیپ و کورت است تا پیش از آن که به ستاره های گران قیمت تبدل شوند آن ها را به تملک خود در آورد، این یک روش برای پس انداز پول است. و غالب اوقات هم جواب داده است. اما در سایر موارد خیر.

گذران یک نیم فصل در میان ذخیره های بایرن زمانی که این بازیکنان می توانند در بوندسلیگای یک یا دو به ایفای نقش بپردازند در نوع خود یک ضرر است، به ویژه آن که این بازیکنان از باشگاه های محلی خود عازم بایرن شده باشند و چند صباحی بعد به دلیل تبدیل نشدن به ستاره به طور قرضی به یک تیم سوم فرستاده شوند.

بدیهی است بایرن پولی را که پس انداز می کند از خطر تباهی استعدادهای خود پراهمیت تر می داند. اما لیگ فوتبال آلمان نباید پروای سودهای بایرن داشته باشند، به عکس، باید در پی تقویت بازیکنان جوان کشور باشد.

در گذشته، هیئت های حاکمه ی فوتبال، مقررات بسیار سفت و سختی برای تیم های آلمان ترتیب می دادند از قبیل نظارت بر آکادمی، ممنوعیت تصاحب خارجی باشگاه و امور مالی آن ها. ممنوع کردن باشگاه ها از خرید و فروش بازیکنان از سایر تیم های بوندسلیگای یک و دو می تواند گام بعدی لیگ فوتبال آلمان در جهت حمایت از استعدادهای آلمان قرار بگیرد.

حمایت از استعدادهای آلمانی حتا اگر به هزینه های انتقالی سنگین تر بیانجامد به نفع بایرن است. بایرن که به سومین باشگاه پردرآمد اروپا تبدیل شده است و یک دینار هم بدهی ندارد، از چنان قدرت پولی ای برخوردار است که پرداخت هزینه های انتقالی برایش تقریباً ناچیز است، به ویژه این که بایرن در حال تبدیل شدن به یک انحصار در امر خرید و فروش بازیکنان در بوندسلیگا است: نگاهی به 10 سال گذشته نشان می دهد که هر استعدادی در سرزمین آلمان سرانجام سر از بایرن درآورده است.

اگر این به معنای پرداخت کمی بیشتر برای بازیکنی باشد که اجازه دارد در باشگاهی کوچکتر برای مدتی طولانی تر ایفای نقش کند و در زمان بازگشت به بایرن به پختگی لازم دست یافته باشد، برای بایرن هم اتفاق خوبی است.

باید متذکر شد که بایرن تنها تیم در آلمان نیست که به جذب نوجوانان می پردازد. ممنوعیت موصوف همچنین می تواند بر باشگاه هایی مانند دورتموند که 2.7 میلیون یورو برای جذب لئوناردو بیتنکورت از انرگی کوتبوس در سال 2012 و 1.5 میلیون یورو برای جذب ماریان سار از لورکوزن در سال بعد از آن پرداخت کرد، تأثیر گذار باشد.  

اگرچه سیاست گردآوری استعداد های جوان آلمان در دورتموند به قهرمانی آن ها در بوندسلیگا در دو فصل پیاپی ختم شد، تصاحب های اخیر آن ها ثابت کرد که آن موفقیت یک استثنا بوده است.

در تئوری و به طور کلی در عمل، بازیکنان آلمانی جوان وقتی که نزدیک به خانه ی خود بازی می کنند بهترین عملکرد خود را نشان می دهند. و زمانی که در نهایت به بلوغ لازم برای عزیمت به مرحله ای عالی تر می رسند (به مانوئل نویر، ماریو گوتزه و مارکو رویس نگاه کنید)، می توانند به راحتی به برداشتن آن گام مبادرت ورزند. هر گام پیش از موقع و هر تهدید بی جا می تواند در مسیر رسیدن آن بازیکن به نقاط اوج فوتبال حرفه ای خود و تبلور نهایی ترین استعدادهایش سنگ اندازی کند.

لیگ فوتبال آلمان در گذشته تصمیم های سفت و سختی اتخاذ کرده بود که در آن زمان تیم های بوندسلیگا از آن حمایت نکردند، اما همان تصمیمات مآلاً می تواند به نفع هر تیم باشد. اقدامات فوق الذکر می تواند از بسیاری جهات لیگ بهتری برای آلمان رقم بزند و البته به رشد استعدادهای جوان کمک شایانی بکند.

در حال حاضر باشگاه های بزرگتر لیگ می توانند بازیکنان را پیش از رسیدن به آمادگی های لازم به قمیت نازلی بقاپند.

به این اعتبار هیئت حاکمه ی فوتبال آلمان باید در تصویب قوانین جدید هوشیاری بیشتری به خرج دهد تا بهترین تصمیم را برای استعدادهای داخلی بگیرد. باشگاه های بزرگتر به هر حال متضرر نخواهند شد.  

مترجم: آرش گنجی

منبع: bleacherreport.com