Stephan Uersfeld | پنج دلیل برای رفتن یورگن کلوپ از دورتموند

Stephan Uersfeld|یورگن کلوپ تصمیم خود مبنی بر ترک بوروسیا دورتموند را اعلام کرد. آن چه در وهله ی نخست به نظر چشم اندازی برای شروع یک رابطه ی مادام العمر می رسید، با رفتن ماریو گوتزه به بایرن مونیخ در سال 2013 به یک بن بست تبدیل شد.

بوروسیا دورتموند نتوانست در مواجهه با چالش هایی که به ناگاه سربرآوردند، پاسخ های صحیحی دست و پا کند. یورگن کلوپ به پایان خود در دورتموند نزدیک شد. همه چیز در بعد از ظهر یک چهارشنبه طی یک کنفرانس مطبوعاتی تأثیرگذار در نخستین روز بهار رقم خورد.

در این مقاله به بررسی پنج دلیل کلیدی ای که موجب جدایی یورگن کلوپ از دورتموند می شود می پردازیم:

1. رفتن گوتزه/ انتقال مخیتاریان

در آوریل سال 2013 بوروسیا دورتموند سرنوشت خود را در دست داشت. یا دست کم این طور به نظر می رسید. دقیقاً یک سال قبل از آن، ماریو گوتزه قرارداد جدید خود با باشگاه را به امضا رسانده بود که تا تابستان 2016 اعتبار داشت. قرارداد مزبور شامل بند فروش هم می شد، و در حالی که بوروسیا دورتموند شرایط فروش این بازیکن را خیلی دست بالا گرفته بود، محتملاً تصور نمی کرد این انتقال در سال 2014 به وقوع بپیوندد.

محاسبات اشتباه از آب درآمدند.

بوروسیا دورتموند که با رفتن نوری شاهین و شینجی کاگاوا طی دو فصل قبل کنار آمده بودند، نمی توانستند برای مهاجم جوان باواریایی جایگزینی انتخاب کنند. وی از آکادمی جوانان آمده بود. وقتی که چهارشنبه روزی کلوپ خبر فروش او را تأیید کرد، برای مطبوعات تصریح کرد که این تصمیم را به منظور برداشتن هر گونه فشار از باشگاه برای اجبار به تصمیم گیری سریع در خصوص یک مربی جدید اتخاذ کرده است – همان نوع تصمیم گیری های دقیقه ی آخری که کلوپ باید در زمان رفتن غیر مترقبه ی شاگردانش انجام می داد.

بوروسیا دورتموند لاجرم بدون آمادگی قبلی به بازار نقل و انتقالات کشیده شد، و ملی پوش ارمنستانی یعنی هنریک مخیتاریان را در ازای قراردادی 27 میلیون یورویی جذب کرد. بعد از مدت کمی ثابت شد که این بازیکن ارمنی به هیچ وجه جایگزینی برای گوتزه نبود، یعنی بازیکنی که می توانست تصمیمات سریع بگیرد و در جایی که هیچ فضایی به چشم نمی خورد برای هم تیمی هایش فضاهایی استثنایی باز کند. بعد از دو سال معلوم شد که مخیتاریان بازیکن خوبی است اما ابداً از نگاه های خارق العاده ی گوتزه برخوردار نیست.

2. رفتن لواندوفسکی/ ارزیابی نادرست

انتقال گوتزه تقریباً به معنای آن بود که بوروسیا دورتموند ماجرای روبرت لواندوفسکی را یک فصل دیگر نیز برای خود زنده نگاه دارد. باشگاه عهد کرد که او را به بایرن مونیخ نفروشد و ادعا می کرد که او از رقم انتقالش در سال 2013 ارزشمندتر است. و بود.

ملی پوش لهستانی بازی شگفت انگیزی داشت، بهترین گلزن لیگ شد، اما ارزش او برای بوروسیا دورتموند فقط در همین ها خلاصه نمی شد. او قلب خط حمله دورتموند را تشکیل می داد و بهترین فضاساز برای درخشش مارکو رویس بود.

با این حال به رغم گذشت یک سال ارزیابی برای یافتن جایگزینی برای لواندوفسکی، دورتموند تصمیم به جذب دو مهاجم به عنوان یک راه حل گرفت. آن ها چیرو ایموبیله و آدریان راموس را جذب کردند. و هر دوی آن ها از اجرای عملکردی دیدنی در دورتموند ناکام ماندند. کیفیت های فوتبالی دورتموند با حضور مهاجم ایتالیایی رو به تنزل رفت. حالا هم که هر دوی آن ها به احتمال زیاد در تابستان دورتموند را ترک می کنند.

3. ناکامی در اتخاذ پلان بی

فوتبال یک کسب و کار پرسرعت است. آن چه امروز نو است فردا به چیزی کهنه تبدیل میشود. آن چه امروز تماشایی است، فردا مورد سرزنش قرار می گیرد. بوروسیا دورتموند جوان در اوایل عصر کلوپ فقط به ثانیه های گلزنی نیاز داشت، یا دست کم موقعیت هایی مناسب برای گلزنی. آن ها بازیکن داشتند، وقتی صاحب توپ می شدند بی رحم بودند، و همچنین پاس های گل آن ها دقیق و حساب شده بود. گاهی پاس های بلند، گاهی پاس های کوتاه، اما همیشه به موقع و گل نشین.

اما بازیکنان پیر تر شدند و تیم ها دست بوروسیا دورتموند را خواندند. در ابتدا، متس هوملز را مورد هدف قرار دادند، مردی که از پست دفاع وسط تیمش نقشی به کل سازنده در حملات داشت. این تا حدودی جواب داد. آن گاه مالکیت توپ را به دورتموند دادند و دیدند که حرکت در عمق می تواند به معنای رهایی از ضدفشارهای دورتموند باشد. آخرین باری که فشار دورتموندی ها جواب داد، اولین بازی آن ها در فصل جدید لیگ قهرمانان بود زمانی که تیم آرسنال را در هم کوبیدند.

اما حتا در بوندسلیگا، باشگاه هایی مانند بایرن فقط می توانند توپ را به دورتموند بسپارند. کلوپ، با گذران بازی های پیش از فصل و حتا وقفه ی زمستانی، نتوانست راه حلی برای این مشکل پیدا کند.

4. فقدان خون تازه

بوروسیا دورتموند هیجان انگیزترین تیم در آلمان و برای یک فصل ایضاً در اروپا بود. آن ها تیمی سرشار از بازیکنان تشنه ی پیروزی بودند که هنوز عنوانی به چنگ نیاورده بودند. ضدفشارهای معروف آن ها  و سبک سختکوشانه شان در سراسر قاره هوادار داشت.

اسون بندر که در سال های اخیر با مصدومیت های گوناگونی دست و پنجه نرم کرده است، همین طور دفاع چپ آن ها مارسل اشملتزر و نوری شاهین، یکی از آن دو بازیکن – که کاگاوا دیگری بود – اندیشه ی رمانتیک بازسازی باشگاه را به گروهی از بازیکنان تزریق کردند که با جان و دل نقش آفرینی می کردند.

کلوپ دل به آن ها بسته بود. کلوپ نمی خواست بندهای خود را با این باشگاه قطع کند. او قدردان و شاید شاکر این همه بود.

در عین حال بوروسیا دورتموند بازیکنانی را از خارج از بوندسلیگا به دست آورد. برخی از آن ها نتوانستند خود را با آن چه دورتموند را به باشگاهی فوق العاده تبدیل کرد وفق دهند. اما دورتموند با حضور اجباری در بازار نقل و انتقالات، باید سیاست نقل و انتقالات خود را نیز احیا می کرد. و دورتموند و یورگن کلوپ نتوانستند خونی تازه به مواضع کلیدی تیم تزریق کنند.

نتیجه آن بود که خط میانه و دفاع آخر تیم مشکل دار باقی ماند.

5. تبدیل شدن به چیزی بزرگتر از باشگاه، و فهم آن

با روشن شدن آن چه نویسنده ی ای.اس.پی.ان "فصل غوی سیاه" نام گذارد، معلوم شد که کلوپ به چیزی بزرگتر از خود باشگاه دورتموند تبدیل شده است.

او بازیکنان خود را از سرزنش ها در امان نگاه داشت، و ضربه های رسانه های آلمان را یکی پس از دیگری دفع کرد، رسانه هایی که دیگر می دانستند کلوپ همان بوروسیا دورتموند است، درست همان طور که آرسن ونگر آرسنال است و سر الکس فرگوسن منچستر یونایتد بود. اما به همان اندازه که کلوپ عاشق باشگاه بود، دیگر نمی خواست در آن فعالیت کند.

روز چهارشنبه، اعلام کرد "باشگاه از تمام ما بزرگتر است" و افزود که احساس می کند هر چه در آینده برای دورتموند کند در سایه موفقیت هایش طی چند سال اخیر قرار خواهد گرفت.

در نهایت، برای کلوپ، حضور او به عنوان مربی مانعی برای تکامل باشگاه به حساب آمد. و از جدایی خود خبر داد تا باشگاه بار دیگر خود را پیدا کند.

مترجم: آرش گنجی

منبع: www.espnfc.com