حمیدرضا عرب | یک رحمتی، یک بیرانوند و دیگر هیچ!

ورود دروازه‌بان خارجی به فوتبال ایران ممنوع شد تا شاید کلاس فنی دروازه‌بان‌های فوتبال ایران بالاتر برود و به واسطه بازی‌های پی در پی آبدیده و باتجربه‌تر شوند اما هرگز این تصمیم در راستای ظهور دروازه‌بان‌های ششدانگ اثربخش نبود تا دوباره سازمان لیگ به سبب فقدان دروازه‌بان منع جذب دروازه‌بان خارجی را لغو کند. از آن ایام که قانون ممانعت با جذب دروازه‌بان خارجی تصویب تا دو فصل اخیر که این قانون را برچیدند تنها یک دروازه‌بان جدید توانست خود را به‌عنوان مردی قابل اعتماد و قابل اتکا به فوتبال ایران معرفی کند. علیرضا بیرانوند تنها محصول سال‌های اخیر فوتبال بی‌دروازه‌بانی است که عمیقا از نداشتن شماره یک‌های ممتاز رنج می‌برد. او را درسال‌های اخیر یگانه تولدیافته‌ای می‌بینیم که می‌تواند در آینده به دروازه‌بانی مطمئن برای تیم ملی ایران بدل شود. بیرانوند یک نمونه است در کویر بی‌دروازه‌بانی و بی‌استعدادی دروازه‌بانی‌هایی که عملکردشان یکی از یکی بدتر است. مهدی رحمتی نیز همچنان آقایی می‌کند. اگرچه او سن و سالی گذرانده، دوران باتجربگی را هم پشت سرگذشته و آرام آرام به منطقه بازنشستگی نزدیک می‌شود اما چنان قابل اعتماد است که هنوز در ویترین قرار دارد. رحمتی طی سال‌های اخیر آنقدر در جایگاه خودش تثبیت شده که هرازگاهی منتقدان دوباره در مواجهه با ضعف‌هایی که در پس شماره یک تیم ملی وجود دارد نام او را صدا می‌زنند. درباره دروازه‌بان‌های ممتاز لیگ خیلی زود می‌شود به جمع‌بندی نهایی رسید. هیچ کس چشم‌ها را جز این دو شماره یک خیره نمی‌کند. از رأس تا ذیل لیگ را که می‌نگری هرگز دروازه‌بانی در قواره بین‌المللی نمی‌یابی. یک مهدی رحمتی است که از سال‌های دور در فوتبال ایران به یادگار مانده و یک علیرضا بیرانوند. دیگر کدام یک از دروازه‌بان‌های لیگ که دستمزدهای‌شان جمعا سر به فلک می‌زند در این سال‌ها درخشان بوده‌اند؟ سوشا مکانی، محسن فروزان، علیرضا سلیمی، محمدرضا اخباری، رشید مظاهری یا حامد لک؟ یک قطار نام دیگر هم پیش‌روی‌مان است. روشنگر، پرویز کریمی، نوشی‌صوفیانی، طهماسبی و... بخشی از این ضعف بزرگ ناشی از استعداد‌های ذاتی این دروازه‌بان‌ها است. در میان این اسامی هیچ کدام را با ظرفیت‌های فنی ملی نمی‌بینیم. عموما دروازه‌بان‌هایی هستند که سطح‌شان در همین لیگ محدود می‌شوند. اگرچه باید به نحوه آموزش‌هایی که داده می‌شود نیز توجه کرد اما در درجه اول ظرفیت‌های فردی، نوع زندگی و البته دوری از حواشی است که از بازیکنان مردان بزرگ و برجسته‌ای می‌سازد. به قطعیت در میان تمام این گزینه‌ها مهدی رحمتی و علیرضا بیرانوند از مرتبه‌های فنی مطلوب‌تر و حاشیه‌های کمتری برخوردارند. مابقی دروازه‌بان‌هایی هستند که هیچ امیدی به ماندگاری‌شان در فوتبال ایران نیست.
اوضاع آنقدر آشفته است که مهدی رحمتی از همین هفته‌ها پرسپولیس را مشتری پر و پا قرص خود می‌بیند. طی روزهای گذشته بارها گفته شد که مهدی گزینه نژادفلاح است هرچند که این اخبار پاسخی را هم از سوی او به همراه داشت. رحمتی درحالی دوباره به اول مرد روزهای نقل و انتقالاتی فوتبال ایران بدل شده که می‌بینیم در لیگ چهاردهم با پیکان سقوط کرد! سقوطی اسفبار با شکست‌های
پی در پی. هرچند که رحمتی به لحاظ تعداد گل خورده در همین حال هم پنجمین دروازه‌بان لیگ است. آنقدر گزینه کم است که تیم‌ها برای رسیدن به رحمتی از همین حالا خود را به تکاپو انداخته‌اند؛ حتی پرسپولیس که پیش‌بینی می‌شد با سوشا مکانی بتواند روزهای بهتری را رقم بزند. این وضعیت برای علیرضا بیرانوند هم صدق می‌کند. دروازه‌بانی که از همین حالا چند تیم بزرگ را خواهان خود می‌بیند. از تراکتورسازی و سپاهان گرفته تا استقلال. حتی پرسپولیس هم می‌تواند مشتری جدی این دروازه‌بان خوش‌استیل باشد.
مانند سال‌های گذشته مهدی رحمتی می‌تواند بی‌رقیب در کسب دستمزد باشد. همانطور که در پیکان مشاهده کردیم با عقد قراردادی نزدیک به 3 میلیارد به استخدام این تیم درآمد. رحمتی در فصل پانزدهم هم خریداران چندین میلیاردی خواهد داشت. بیرانوند نیز می‌تواند برای نفت تهران ناز کند تا به آن دستمزدی که مدنظرش است دست یابد. دیگر دروازه‌بان‌ها اما باید منتظر مقصد نهایی این دو باشند تا شاید آنها نیز بتوانند برای تیم‌هایی که مانده دستمزد تعیین کنند. در واقع این رحمتی و بیرانوند هستند که مقصد دیگر دروازه‌بان‌های لیگ را مشخص می‌کنند.