وصال روحانی | لیستی که اسباب نگرانی شد

انتخاب ادینیو از سوی مخاطبان برنامه تلویزیونی نود به عنوان بهترین بازیکن لیگ برتر چهاردهم طبعا این سوال بزرگ و مهم را به ذهن می‌آورد که ایرانی‌های کاندیدای این عنوان و فاتحان بالقوه و وطنی این مقام کجا بوده‌اند و چرا مغلوب یک خارجی شده‌اند؟

البته می‌توان در نوع این گزینش نیز شک کرد و پرسید چرا بعضی نامزدهای بالقوه غایب بودند و آیا به جز ادینیو، بیرانوند، مبعلی، حدادی‌فر و شریفی که نام‌شان در این برنامه تلویزیونی آمد افراد دیگری هم نباید وارد این فهرست می‌شدند. تصمیم‌گیری در این خصوص را به مخاطبان می‌سپاریم اما اینجا این سوال مطرح است که در لیگ داخلی ایران که هنوز شمار خارجی‌های واقعا تاثیرگذار مثل نونگ در فولاد، کرار در استقلال و گابریل در پرسپولیس به انگشتان دو دست هم نمی‌رسد، چرا یکی از همان‌ها باید بازیکن سال شود و یک ایرانی در صدر ننشیند؟ می‌توان این بحث را مطرح کرد که نظرات مردمی معمولا از دل برمی‌خیزد و کمتر از شاخصه‌های فنی و نیازهای تاکتیکی تأثیر می‌پذیرد ولی حتی نظرات مردم هم ریشه در اتفاقاتی دارد که هر هفته در لیگ روی می‌دهد و مساله‌ای بی‌پایه نیست و نام‌هایی را جلوتر از سایرین قرار می‌دهد که در طول فصل خبرسازی و در کار خود استمرار داشته‌اند.

از میان 5 کاندیدایی که مجریان «نود» برگزیدند دو نفر بالای 30 سال‌اند که حدادی‌فر و مبعلی (هر یک با 33 سال سن) هستند و این نیز یک مساله هشداردهنده است و این سوال بدیهی و به حق را پیش می‌آورد که چرا جوان‌ترهای لیگ پویایی لازم را ندارند. البته امثال نریمان جهان و احمدزاده در تراکتورسازی، کریمی در سپاهان و شهباززاده در استقلال و همچنین طارمی در پرسپولیس هم این فصل نمره قبولی گرفتند ولی چون استمرار لازم را نداشتند پیروز نشدن (و حتی انتخاب نشدن‌شان برای فهرست کاندیداها) می‌تواند کمی تا قسمتی معقول باشد اما این یک سوال به شدت تلخ است که اگر لیگ چهاردهم هیچ جوان بالنده‌ای به جز علیرضا بیرانوند و مهدی شریفی را برای رو کردن نداشته آیا بهتر نیست که کل مسابقاتش را تعطیل کنیم و به فکر دیگری بیفتیم؟! امروزه یکی از معایب بزرگ (و به حق) وارده به تیم ملی پیر بودن بیش از حد ترکیب ثابت آن است و اینکه کارلوس کی‌روش دو اردوی اخیر تیم ملی را سرشار از نفرات جوان‌تر و تازه مطرح شده کرده نیز پاسخ این قضیه و حلال این مشکل نیست زیرا به محض اینکه تیم تحت هدایت کی‌روش به مسابقات سخت برسد او همان چهره‌های آشنا و همیشگی و میانسال و بعضا مسن را راهی میدان می‌کند. انتخاب بهترین‌ها و به ویژه یک خارجی توسط بینندگان تلویزیونی نشانگر این نگرش است که مردم هم فقط تا حدی مشخص و اندک به جوان‌ترهای لیگ اعتماد می‌کنند و دوره، همچنان دوره بزرگ‌ترها است و حضور درست یا غلط مبعلی و حدادی‌فر در فهرست دوشنبه شب حاکی از همین مساله است و در آن صورت بسیاری از ادعاهای مطرح شده درباره توفیق لیگ در جوانسازی ادعای بی‌ربطی جلوه می‌کند. سوم شدن مبعلی در این گزینش نیز به روایتی نشان از وخیم بودن فوتبال کشور دارد زیرا 15 سال بعد از درخشش‌های اولیه این هافبک طراح و فکور در خوزستان به طور اعم و باشگاه فولاد به طور اخص وی هنوز عنصری بس تاثیرگذار در فوتبال ایران و یک طراح تمام عیار در تیم نفت تهران به حساب می‌آید. امیدواریم با قیاس شدن او با امثال آندره‌ا پیرلو ایتالیایی ادامه درخشش مسن‌ها در لیگ ایران موجه جلوه داده نشود زیرا فهرست مورد اشاره جدیدترین سند درخصوص سازنده نبودن لیگی است که کی‌روش بعد از جلسه اخیرش با مهدی تاج در تعارفی بزرگ آن را لیگی مفید و دوره چهاردهم آن را رویدادی بی‌سابقه توصیف کرد. لابد سرمربی پرتغالی تیم ملی از این تعریف‌ها هدف اصلی‌اش را که جور کردن اردوهای تدارکاتی بیشتر و کسب مجوزهای لازم برای آن است جست‌وجو می‌کرده وگرنه اسامی بهترین‌های لیگ به رغم غیبت آشکار چند شایسته (منجمله احسان حاجی‌صفی) در آن اصلا نشانگر مفید و امیدساز بودن این مسابقات نیست و برعکس اسباب نگرانی است.