Simon Veness|کارت های قرمز، پنالتی های بی رویه، گل های مردود... آیا داوران ام.ال.اس در حد وظایف خود هستند؟

Simon Veness|در ورزش بیسبال، زمانی با اشاره به اشتباهات و رفتارهای عجیب و غریب مانی رامیرز، یکی از بازیکنان باشگاه بوستون، اصطلاحی باب شد که می گفت: "آه، این فقط مانی است که دارد مانی می شود." امروز، هواداران فوتبالی این کشور نیز با اشاره به مراحل پایانی جام طلایی اخیر می گویند: "آه، این فقط کنکاکاف است که دارد کنکاکاف می شود."

به غیر از مارک گایگر تیره بخت، مردی که در کانون شیطنت های کنکاکاف قرار داشت، و به خاطر رفتارهای غیرمعمول اش در نمایش های فرعی بازی ها شهره بود، حالا کنفدراسیون این منطقه نیز در سال های اخیر توانسته شهرتی از این نقطه نظر برای خود به دست آورد.

گایگر به عنوان عضوی از سازمان داوران حرفه ای (PRO)، قرار است قسمتی از راه حل نابسامانی های فوتبال در این منطقه باشد. این داور با اعلام اشتباه یک ضربه پنالتی در دیدار نیمه نهایی جام طلایی میان پاناما و مکزیک، موجب بی اعتباری تمام دست اندرکاران آن دیدار شد.

نتیجه بازی قبلی مکزیک – دیدار یک چهارم نهایی برابر کاستاریکا – نیز به واسطه تصمیم اشتباه داوری که از سازمان داوران حرفه ای می آمد عوض شد. در این مورد کمک دارو بازی یعنی اریک بوریا به خاطر پرچم زدن و اعلام یک پنالتی مقصر دانسته شد.

در عین حال، هفته ی گذشته ی آن، یک کارت قرمز که به اشتباه از سوی کایل لارین نشان داده شده بود، برگردانده شد. مهاجم اورلاندو از سوی یک داور دیگر از سازمان مزبور یعنی فوتیس بازاکوس، حین بازی برابر نیویورک ردبولز، اخراج شد.

در تلاش برای برگرداندن آن کارت قرمز، کمیته ی شکایات توانست سازمان داوران حرفه ای را در کانون بحثی قرار دهد که محتملاً بر مسئله ی بلوغ کافی لیگ آمریکا پرتو می افکند: آیا داوران به واقع از پس وظایف خود برمی آیند؟

آمارها حیرت انگیزند. از زمانی که سازمان داوران حرفه ای با رهنمود پیتر والتون، داور برتر بریتانیایی، در سال 2012 تأسیس شد، شمار کارت های قرمز از 60 عدد در سال به 84 عدد و در سال 2014 به 87 عدد افزایش یافته است. امسال، در 231 بازی 66 بار کارت قرمز نشان داده شده است، که با این حساب در کل فصل به رکورد 93 کارت قرمز افزایش می یابد.

البته ارقام ساده، لزوماً یک شاخص برای قضاوت بد در مورد مقامات نیست. چالش هایی که به طور جدی امنیت بازیکنان را به خطر می اندازد، از زمانی که والتون از راه رسید یکی از دغدغه های اصلی بود، افزایش شمار اخراج ها به سادگی نمایانگر این است که بازیکنان پیام داوران را به قدر کافی جدی نمی گیرند.

با این حال، نرخ کارت قرمز از قرار هر 3.4 بازی، به ویژه با نرخ کارت قرمز در لیگ برتر از قرار هر 6.3 بازی، قابل قیاس است. تماشای یک بازی با کمبود نفرات، چیزی نیست که هواداران ورزشی آمریکا به آن عادت داشته باشند، مگر شاید در ورزش هاکی، و همین امر موجب شده برخی اعتراضات از سوی تماشاچیان و مربیان به گوش رسد.

در واقع، تصمیمات اخیر گایگر، بوریا و بازاکوس فقط آخرین نمونه های سلسله ی دور و دراز تصمیمات مجادله برانگیزی بودند که لیگ آمریکا را به شدت دچار ضعف کرده است، لیگی که برای کسب محبوبیت سر از پا نمی شناسد.

در ماه آوریل، اوون کویل سرمربی  باشگاه هیوستون، از کارت قرمزی که داور به مدافع تیمش یعنی جرمین تیلور به خاطر لمس توپ با دست، نشان داد و به اعلام پنالتی دقیقه 77 انجامید، چنین به خشم آمد:

"از داور بازی اصلاً رضایت ندارم. توپ به سینه ی تیلور برخورد کرد. هیچ تردیدی نمی شود داشت."

کمیته ی شکایات، پس از بازنگری فیلم بازی، کارت قرمز تیلور را برگردانند.

در ماه ژوئن، ورزشگاه آوایای سن خوزه شاهد سه کارت قرمز بود، دو کارت از آن مجموع به کلی موجه بود، اما کارت قرمز سوم که به مارک شرود داده شد، موجب شد مربی او یعنی دومنیک کینیر، این طور لب به شکایت باز کند:

"حقش کارت قرمز نبود. آن برخورد، تصادفی بود، یک حادثه بود."

سن خوزه نیز به آن کارت قرمز شکایت کرد، اما به رغم گواه فیلم بازی، کارت قرمز برگردانده نشد.

هفته ی پس از آن، سیگی اشمید از باشگاه سیاتل، یکی از مربیان متفکر ام.ال.اس، در یکی از بازی های اوپن کاپ ایالات متحده، پس از اخراج سه بازیکن تیمش، از خشم به جنون رسیده بود.

وی پس از بازی طی مصاحبه ای این طور گفت:

"فقط نمی خواستم از بازی اخراج شوم، پس همان کنار نیمکت راه می رفتم زیرا ممکن بود بروم سراغ داور و ... به خودم می گفتم قبل از آن که کار احمقانه ای انجام دهم، بهتر است راه بروم."

اشمید مدتی بعد به خاطر مصاحبه ی خود عذرخواهی کرد، اگرچه به راحتی می شد غضب او را دریافت.

در 19 جولای، فرانک یالوپ از باشگاه شیکاگو، داور را به خاطر یک "کارت قرمز مشکوک" مورد نکوهش قرار داد. تیم او در نهایت 3-1 بازی را به کلومبوس واگذار کرد، آن هم در دیداری که در دقیقه اولش یک پنالتی به ضرر او گرفته شد، دو گل مردود اعلام شد و جیسون جانسون نیز از بازی اخراج شد.

بعد نوبت به لارین رسید تا با نمایش کارت های قرمز از کوره در برود. او که در آخرین دیدار خود همراه با اورلاندو، بازی را ده نفره به پایان برده بود، این گونه شکوه می کرد:

"دیگر واقعاً نمی دانم درباره ی داور ها چه بگویم. اگر حرفی بزنم، جریمه می شوم، اگر چیزی هم نگویم، چیزی تغییر نمی کند."

"فکر می کنم داور علیه هر دو تیم بسیاری تصمیمات اشتباه گرفت. فهمش دشوار است."

در 30 ژوئن، جیم کرتین از فیلادلفیا، پس از آن که مهاجم تیمش در آن چه به نظر یک برخورد هوایی می آمد از زمین بازی اخراج شد، لب به گلایه گشود و آن چه را که در سر خیلی از مربیان بود به زبان آورد:

"به طور حتم، اشتباه از داور بود. فکر می کنم تمامشان هم می دانند. اصلاً بازی جنجالی ای نبود، اصلاً خشونتی در این بازی نبود. این روز ها خراب کردن بازی ها کار آسانی شده است. این ساده ترین چیزی است که می توانم بگویم."

نظرات کرتین، سپس از سوی دروازه بان سابق ام.ال.اس یعنی کوین هارتمن نیز تکرار شد. وی پیش از آن که یک مفسر ورزشی در تلویزیون شود، 17 سال در این لیگ بازی کرده بود. وی معتقد است تمام جار و جنجال های داوری در این فصل، بخشی از فرایند رشد لیگ است.

هارتمن در این باره توضیح می دهد:

"یکی از چیزهایی که من همیشه در لیگ های اروپایی به آن توجه کرده ام، این است که هواداران آن ها چقدر مؤدب هستند، و همچنان که هواداران ما نیز بیشتر مؤدب می شوند، از برخی کمبودها و ضعف ها رنج می بریم، یعنی ما باید خودمان را به لیگ هایی که 100 سال عمر دارند برسانیم. همچنان که انتظارات از هواداران ام.ال.اس و این لیگ افزایش می یابد، داوران نیز باید خود را به استانداردهای لازم برسانند."

"پنج سال پیش کشور ما از داوران تمام وقت برخوردار نبود. مقدار فشار و سرعتی را که باید تحت آن تصمیم بگیرید تصور بکنید! بازیکنان نیز اغلب کمکی نمی کنند. از واکنش بازیکنان به قضاوت مارک گایگر خیلی ناامید شدم. می شود آن گونه برخورد نکرد."

"من با تماشای بازی های منچستر یونایتد بر صفحه تلویزیون بزرگ شدم و همیشه شاهد برخورد داوران و بازیکنان بودم. لیگ برتر هیچگاه برایم لیگ کوچکی نبود. وقتی این جا بازی ها را تماشا می کنید، شاهد همان رابطه ی احترام آمیز میان بازیکنان و داوران نیستید. شاید بخشی از این گناه به گردن بازیکنان باشد، اما مسلماً این یک رابطه متقابل است که نیاز به رشد دارد. خوب است که از این بحث ها داشته باشیم. احتمالاً باید خیلی وقت پیش پای این بحث ها را به میان می کشیدیم."

رابطه با داوران مطلبی است که بسیاری از مربیان نیز درباره اش توضیح داده اند. برای خلاصه کردن دغدغه های مربیان، سه موضوع در رابطه مربی-دوار به چشم می خورد: ثبات، پاسخگویی، قابلیت تقرب.

همان طور که یکی از مربیان می گفت: "آن چه یک هفته قابل قبول است، هفته بعد دیگر نیست. حتا در بین دو نیمه نیز نمی توان از آن ها چیزی پرسید زیرا این کار توهین تلقی می شود. باید دیالوگ بیشتری میان بازیکنان، داوران و مربیان برقرار شود."

استیو نیکول ستاره سابق لیورپول، که ده سال را به عنوان مربی در نیو انگلند گذراند و بعد هم مفسر خبرگزاری ESPN شد، ابراز اطمینان کرد شکافی وجود دارد که باید پر شود:

"فکر می کنم وضعیت خیلی روشن است."

"داوران در این جا جوان هستند و بی تجربه و جام طلایی هم کم تماشاچی ندارد."

"فکر می کنم مسئله بیشتر به داوران مربوط است که باید به جای کارت دادن سعی کنند قوانین را اجرا کنند. آن ها اگر فقط دنبال خوشحال کردن عده ای در زمین هستند، حق داوری ندارند. داوران در اروپا شاید فهم بیشتری از بازی داشته باشند، در این جا با اشتباهات مکرر مواجهیم."

والتون، رئیس سازمان داوران حرفه ای، تأکید می کند که این وضعیت با رشد لیگ بهبود خواهد یافت. وی نیز از ایجاد دیالوگ بیشتر حمایت می کند، و از سازمان درخواست کرده تا اردوهای تمرینی بیشتری برای مربیان تازه وارد تدارک داده شود.

"من واقعاً از تماشای داورانی که با مربیان در کنار زمین هم کلام می شوند لذت می برم. از تمام مربیان نیز دعوت می کنم در اردوهای تمرینی ما حضور یابند تا به بهبود استانداردهای ما کمک کنند."

"هر مربی ای فرصت دارد درباره عملکرد هر داوری پس از بازی اظهار نظر کند. اکثریت این کار را می کنند، اما برخی هم اجتناب می کنند. باید به سوی یک فرایند مشورتی حرکت کنیم."

والتون از افزایش کارت های قرمز، نارحتی زیادی ندارد و حتا از برخی داوران واحد مانند بالدومرو تولدو و سورین استویکا که بیشترین کارت های قرمز را نسبت به همکاران خود در سازمان داوران داده اند، سراپا حمایت می کند.

"فکر نمی کنم شمار زیاد کارت های قرمز یک مسئله جدی باشد. فکر می کنم فقط معدود باشگاه هایی هستند که این کارت ها را دریافت می کنند. پیش از آن که عملکرد داوران را رصد کنیم، باید ببینیم آن کارت ها برای چه منظور نشان داده شده اند. معتقدم  برخی بازیکنان هنوز مانند 10 سال قبل بازی می کنند، در نتیجه باید به خاطر تکل ها و حرکات نادرست خود اصلاح شوند."

"یکی از نکات آموزشی کلیدی من این است که در برخوردهای بازیکنان به نحوی که سلامتی طرف مقابل را به خطر اندازد، محکم عمل می کنیم. من از داوران خواسته ام تا این برخوردها را به شدت مجازات کنند، پس داوران ما عین قانون عمل می کنند."

والتون معتقد است که تکامل سازمان داوران شانه به شانه تکامل خود لیگ آمریکا پیش می رود. وی در نهایت این طور نتیجه می گیرد:

"وقتی در سال 2012 به این جا آمدم، هیچ نهادی که بر داوران نظارت کند وجود نداشت. پس چیزی هم برای تکامل وجود نداشت. من یک سازمان برای داوران ایجاد کردم و یک مأموریت ده ساله دارم که تا امروز یک سوم آن را پشت سر گذاشته ام."

"آن قدر خام نیستم که فکر کنم کارم تمام شده. باید بهتر شویم، در این شکی نیست. رم یک شبه ساخته نشد، و این لیگ دارای برنامه ای است که تا سال 2022 ادامه دارد. اما فکر می کنم تا همین جا هم خوب پیش رفتیم."

از سوی دیگر، دن گاربر مأمور عالی رتبه ی لیگ آمریکا، اخیراً در حال آزمایش راه و روش های جدید برای بازبینی لحظه ای صحنه های مشکوک است، یعنی همان که در ورزش هایی چون تنیس، بیسبال، کریکت و فوتبال آمریکایی اجرا شد.

گاربر در این باره توضیح می دهد:

"با هیئت مدیره درباره امکان بازبینی لحظه ای صحنه ها صحبت کردیم. معتقدیم این کار جواب می دهد. از خدا می خواهیم که جواب دهد. باید با فدراسیون فوتبال و فیفا در این زمینه مشورت کنیم، باید ثابت کنیم که تکنولوژی می تواند کمک کند، اما نکته ی مهم این است بدانید که ام.ال.اس حامی این بدعت است."

آه، بله، فیفا. امیدوارم موفق باشی دن. پیتر عزیز به شما هم برمی گردیم.

مترجم: آرش گنجی

منبع: theguardian.com