«فوتبال‌فارسی» | نود و هشتی‌ها لطفا با رويای ما بازی نكنيد

باید یکی دو روز از برگزاری دیدار ستارگان ایران و جهان می‌گذشت تا با دقت بیشتری تحلیلی جامع از آنچه در ششم شهریور ماه 94 رخ داد به قلم تحریر درآورد.

حسین یاریار پس از تلاش 9 ماهه این مسابقه را ترتیب داد اما ماحصل آن، چیزی نبود که بعد از سوت پایان خداداد افشاریان برای همه دلنشین باشد. در پایان مسابقات خیریه، معمولا لبخندها و حرکات جالب و نمادین در زمین مسابقه به یادگار می‌ماند اما در پایان این مسابقه، قهر فرهاد مجیدی، دعوای خداداد عزیزی و خط خوردن هنرمندان در ذهن‌ها ماندگار شد.

حضور احمدرضا عابدزاده در درون دروازه بعد از سال‌ها باعث شد تا پس از خواندن نام او از طریق گوینده ورزشگاه، بازم آزادی تهران به لرزه درآید. اما از لحاظ فکری، نه تنها عقاب اسیا بلکه هیچ یک از بازیکنان ایران آماده چنین دیدار خیریه‌ای نبودند.

عابدزاده اینقدر بازی را جدی گرفته بود بابت هر توپی که از مدافعان رد می‌شد، فریاد می‌کشید. عقاب دوست نداشت در حضور 50 هزار تماشاگر آن تابوی همیشگی‌اش، شیرجه‌های مثال زدنی‌اش و خروج‌های هولناکش نزدم مردم خراب شود. به همین حضور عابدزاده برای شرکت در این مسابقه اشتباه بود. اصولا نود و هشتی‌ها آمده بودند که برنده شوند مثل هر زمان دیگری و دقیقا به همین علت درک درستی از یک مسابقه خیریه نداشتند.

تیم 98 ایران هر ساله با " جار و جنجال فراوان " در جام رمضان ( ستارگان ) با مدیریت پژمان جمشیدی، قهرمان می‌شوند و به هیچ تیمی اجازه خودنمایی نمی‌دهند و زمانی که تیمشان هم عقب می‌افتد حاضرند با جنجال و حاشیه کشاندن بازی، رقابت را از حریف ببرند چون فقط قهرمانی و پیروز شدن برایشان مهم است.

آن‌ها نمی‌دانند در مسابقه نمادین و خیریه، شکست معنایی ندارد. کافی است به چهره بازیکنان خارجی در رقابت های خیریه و نمادین نگاه کنید. چندی پیش روبرتو کارلوس از روی نقطه پنالتی در دیداری خیریه دروازه یرزی دودک ( دروازه‌بان سابق لیورپول را باز کرد )، دودک با لبخند به سمت کارلوس رفت و یکدیگر را در آغوش گرفتند. اما چنین رفتاری در بین تیم ستارگان ایران اصلا مشاهده نشد. خداداد عزیزی که تنها به فکر خودش بود و دوست داشت پشت محوطه جریمه خطا بگیرد تا شاید چشمه‌ای از تیزپا بودنش را نشان دهد. فرهاد مجیدی که صبح جمعه به اردوی درون تیمی اضافه شده بود، بدون توجه به سایر بازیکنان فقط به فکر گلزنی و حرکات نمایشی بود و علیرضا واحدی نیکبخت که همچنان مدعی حضور در لیگ برتر است اعتقادی به پاسکاری نداشت.

شاید بهتر باشد تیم 98 را در قالب 17 سال پیش به یاد بیاوریم زمانی که مسابقات رسمی و جدی برگزار می‌شد. خداداد با غیرت و سرعت و هوش مثال زدنی‌اش ما را به جام جهانی برد، علی کریمی با هنرنمایی فردی‌اش معجزه را معنا می‌کرد، کریم باقری در اوج نا امیدی با شوتی سرکش تور دروازه حریف را پاره می‌کرد و عابدزاده، کافی بود تا فقط درون دروازه بایستد و ما دلمان قرص باشد از پیروزی آن مسابقه.

لطفا با رویای ما بازی نکنید...!