یادداشت ویژه | همه آنچه باید از آخرین هفته لیگ جزیره بدانید

یک/ درست توی روزهایی که اهالی فوتبال لیگ های مختلف رفته اند هالیدی و پای درخت های کریسمس نشسته اند، انگلیسی ها همچنان آرزوهای سال نو را توی مستطیل سبز جستجو می کنند. این دلخواه ترین لیگ فوتبال کهکشان است. جایی که برف و باران، بهانه اند تا اشتیاقِ روی سکوها بیشتر بشود و زمستان، با شال گردن های تیم های محبوب سپری می شود و سال فقط وقتی نکوست که با پیروزی کلید خورده باشد. این، دلخواه ترین و بهترین لیگ کهکشان است و دلیل اش، چیزی فراتر از گل ها و نتیجه هاست. آن ها خودِ فوتبال اند، در انتهایِ عشق، هیجان و خلاقیت.

دو/ از «جان تری» که حرف می زنیم، خیلی ها به لطیفه ها، عکس ها و عبارت های جنسی تکیه می کنند اما او که البته شاید مثالِ خوبی برای پدیده زندگی سالم نباشد حالا «قالیِ کرمانِ» لندنی هاست. دلیل؟ آمار. آقای جی تی که امروز در دومین بازی متوالی برای تیمش گلزنی کرده، در 34 سالگی آمار به مراتب بهترین از 24 سالگی دارد. 5 درصد تکلِ سالم بیشتر، میانگینِ خطای بسیار کمتر و بهبود آمار در برتری های رو در رو نسبت به اوج جوانی، دلایلی هستند تا از پیشنهاد تمدید قرارداد چلسی به او تعجب نکنیم. اگر مهندس سماجت نکند، تری احتمالا در پایان فصل جام را بالای سر خواهد برد، شب بخیر آقای استیوی جرارد!

سه/  سسک فابرگاس در این فصل، بیشتر از تمام دوران بازی جک ویلشر پاس گل داده است! به نظر می رسد پیروزی اصلی مورینیو، وقتی رقم خورده که توانسته توپچیِ سابق را پای میز امضای قرارداد با چلسی بنشاند. مرد 83 پاس گله لیگ برتر- اگر به سبک سال های حضور بارسا در نیم فصل دوم افت نکند- می تواند بهترین بازیکن فصل باشد. پس، طبیعی ست که آقای خاص در روز تداوم بخشیدن به صدرنشینی تیمش در کریسمس، از ورِ مغرور کاراکترش فاصله بگیرد و درباره بازی به خبرنگارها بگوید:«دیس ایز فابرگاس فوتبال!».

چهار/ یک روز بعد از تبدیل کردن داوید دخیا به افسانه زنده، دوربین ها رحیم استرلینگ را در حالتی شکار کردند که همه موهای سرش را تراشیده بود. این تصمیم، حالا آرامش را به لیورپول بازگردانده است. چرا که موتور گلزنی رحیم دوباره روشن شده و تیم نتایج نسبتا خوبی کسب کرده است. پسرکِ نحیف لیورپولی ها امروز تاکید کرد که دیگر به موهایش دست نخواهد زد تا بتواند به گلزنی ادامه بدهد. درباره لیورپول، به دلایل پیچیده تری برای نتیجه گرفتن فکر نکنید. این، همان تیمی ست که مربی اش 18 هفته بعد از آغاز لیگ برتر، تازه به این نتیجه رسیده که ماریو بالوتلی به سیستمش نمی خورد.

پنج/  اگر ستاره شیشه ای یونایتد در آخرین تمرین قبل از بازی با کلاغ ها مصدوم نمی شد، احتمالا خطرناک ترین ترکیب 3 سال اخیر این تیم را تماشا می کردیم اما حتی بدون دی ماریا هم نمی شود از لاین آپ مخوف آقای ال وی جی برابر تیم پاردو ساده عبور کرد. حضور همزمان فن پرسی و فالکائو در خط حمله، قرار گرفتن ماتا پشت سر آن ها و بازی رونی در میانه میدان، از محتوای بسته هایی که قبل از آغاز بازی از سوی فان خال به سکوهای او.تی می رسید هم جذاب تر است.

شش/ اگر چه دو پیروزی آخر، به تیره روزی های مداوم بچه های کومان نور پاشیده اما در جزیره همه می دانند تیمی که همه بازی های بزرگش را ببازد، اروپایی نخواهد شد. همزمان با سقوط عیار ساوتهمپتون، وستهمِ بیگ سم که در این سال ها برای فرار ار سقوط می جنگید، حالا با رویای اروپا روبه روست. آن ها تنها دو روز دیگر، میزبانِ آرسنال خواهند بود تا شاید بعد از چلسی، بهترین تیم لندنیِ جدول باشند و ثابت کنند قرار نیست در همه بازی های بزرگ زانو بزنند.

هفت/  ... و البته اسپرز. بهترین نتایج پوچتینوی خوشفکر و جاه طلب، همزمان با دور شدن از لیگ اروپا رقم می خورد. تاتنهام در صورت حذف در فلورانس در دور بعدی این جام، شانس زیادی برای کسب سهمیه چهارم لیگ قهرمانان خواهد داشت. حالا رفته رفته می شود تاثیرات تفکر آقای سرمربی را در تیم دید و البته آنچه هواداران این تیم را راضی تر می کنند، درخشش محصولاتِ آکادمی مثل میسون، بن طالب و هری کین است که این آخری در این فصل درست به اندازه الکسیس سانچز گل زده و نوید ظهورِ یک مهاجم کم سن و سال اما تمام عیار را به انگلیسی ها می دهد. او حالا توی ترول ها، جای مسیا را برای تاتنهامی ها گرفته و البته هر بار توی ورزشگاه می شنود: «هی ایز وان آو آور اون».

هشت/  لحظه روز؟ الکسیس سانچز پشت ضربه پنالتی قرار گرفته و چند ثانیه قبل از ضربه، ادو وارگاس، بازیکن شیلیایی کیو پی آر جهت پنالتی را به دروازه بان تیمش نشان می دهد و توپ درست به همان جهت می رود و مهار می شود. ظاهرا خطر فیفادی ها برای فوتبال باشگاهی فراتر از مصدومیت است!

محمدحسین عباسی