به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم به برزیل، سرزمین قهوه و فوتبال مشتاقان فوتبالی را چندان راضی نکرده است. شاید بهتر است بگوییم سرزمین گوگل ترانسلیت، چرا که در این سرزمین اگر هر زبانی غیر از پرتغالی صحبت کنید، چه انگلیسی و فرانسوی باشد و چه آلمانی و اسپانیایی کسی پاسخ شما را نخواهد داد مگر آنکه به مترجم گوگل پناه ببرید.
آنهایی که در کشورشان از سرعت اینترنت گلایه دارند اگر این روزها برای تماشای جام جهانی به برزیل آمده باشند در بازگشت نظرشان تغییر خواهد کرد چرا که اینترنت در برزیل جان ندارد از بس که سرعت ندارد. وقتی بعضی والنتیرهای مسابقات هم، زبان انگلیسی را به زحمت صحبت می‌کنند، اپراتور oi بعنوان نماینده رسمی فروش سیم کارت فیفا در محل رسانه‌ای جام جهانی و در روز افتتاحیه سیم کارت تقلبی به خبرنگاران می‌دهد و سیم کارت های اپراتور vivo برزیل هم نمی‌تواند توان ارتباطی بین المللی را برای رسانه‌ها فعال کند این سوال پیش می‌آید که باید از میزبان گلایه کرد یا به نحوه تصمیم گیری فیفا تردید داشت؟
برخی هتل‌های این کشور که به تایید فیفا رسیده، بیشتر به مسافرخانه می‌ماند تا هتل و دامنه انتقادها را به رسانه‌های دیگر نقاط جهان هم رسانده است. بخصوص بعد از میزبانی جام جهانی 2006 توسط آلمان اکنون میهمانان اروپایی آن میزبانی را به رخ برزیلی‌ها می‌کشند.
البته که روی دیگر سکه ورزشگاه‌ها و امکانات سخت افزاری کامل برزیلی‌هاست اما تمام تفاوت‌های آنها از اینترنت تا نابلدی زبان و ضعف در خدمات حمل و نقل و هتل برای آنکه جان میهمانان جام بیستم را به لبشان برساند کافیست.
در مهد فوتبال مردم سه دسته شده‌اند، یک دسته فوتبالدوستانی که در دیگ داغ ورزشگاه‌ها می‌جوشند و پیرو تلویزیون‌های دولتی هستند که با آب و تاب میزبانی برزیل در جام جهانی را به رخ می‌کشند، دسته دوم معترضانی که در کف خیابان احساس می‌کنند باید حق تضییع شده خود را از فوتبال بگیرند و در نهایت مردمی که بی‌توجه به تمامی این مسائل در شهر یا به دنبال کسب شهرت و ثروت هستند و یا دست نیاز به سوی دیگران دراز کرده‌اند.
اینجا سرزمین قهوه، فوتبال و گوگل ترانسلیت است؛ اینجا برزیل است با همه مشکلاتش برای میزبانی بزرگترین تورنمنت فوتبال جهان.
انتهای پیام/
