گزارش روز | ســـمّ بزرگ! / ويروسي به نام مربی انگليسي

به گزارش متافوتبال و به نقل از همشهری ورزشی، ناکامی و دوباره پشت آن ناکامی؛ این روند تیم ملی انگلیس در تورنمنت‌های معتبر در سال‌های اخیر است. دور باطلی که گریبان این کشور را گرفته و دلایل زیادی برای آن عنوان می‌شود. توقع مردم این کشور، از بزرگ‌ترین و جذاب‌ترین لیگ جهان، خروجی مناسب برای تیم ملی است. اتفاقی که بیش از نیم‌قرن است نیفتاده و به‌نظر نمی‌رسد به این زودی‌ها هم شاهد آن باشیم.
بعد از حذف تحقیرآمیز تیم ملی انگلیس از یورو2016 مقابل ایسلند با 300هزار نفر جمعیت و بدون لیگ حرفه‌ای، روی هاجسون از کار برکنار شد. همه منتظر بودند این‌بار یک مربی باپرستیژ، موفق و البته غیرانگلیسی هدایت سه‌شیرها را بر عهده بگیرد. گزینه‌های اتحادیه اما دوباره موجی از ناامیدی برای فوتبالدوستان انگلیسی به همراه داشت. یورگن کلینزمان آلمانی، آرسن ونگر فرانسوی، استیو بروس و سم آلاردایس انگلیسی به عنوان گزینه‌های نهایی اتحادیه از طرف مطبوعات اعلام شدند. 2مربی اول نه امکان و نه حتی علاقه‌ لازم برای کسب این سمت را دارند. ونگر حداقل تا انتهای فصل سرمربی توپچی‌ها خواهد بود و کلینزمان هرگز زندگی در آمریکا را رها نخواهد کرد. اما استیو بروس و سم آلاردایس، برای کسب این سمت حاضرند جانشان را هم وسط بگذارند. البته که علاقه زیاد آنها برای انگلیسی‌ها کافی نیست و مردم به دنبال فردی با کارنامه موفق هستند. بیراه نیست بگوییم اگر هر دو با هم سرمربی سه‌شیرها شوند، چیزی بیشتر از روی هاجسون برای ارائه به بازیکنان تیم ملی نخواهند داشت.
سم آلاردایس به‌عنوان گزینه نهایی اتحادیه توسط رسانه‌ها معرفی شده و به‌نظر می‌رسد «بیگ سم» به آرزوی دیرینه خودش دست یافته است. با نهایی شدن این خبر، باید مرثیه‌ای تازه برای فوتبال انگلیس سرود. به‌نظر می‌رسد یکی از نسل‌های جوان و خوب تیم ملی انگلیس که نقطه ضعف خاصی مانند سایر ادوار ندارد، به دست کسی سپرده شود که خود نقطه ضعف تیم خواهد بود.
مورینیو دو سال پیش عنوان کرده بود سبک مربیگری آلاردایس، مربوط به قرن نوزدهم است. در حقیقت باید جالب باشد بدانید که در کارنامه طولانی مربیگری آقای آلاردایس تنها یک قهرمانی، آن‌هم در دسته یک فوتبال ایرلند با «لیمریک» به ثبت رسیده است. البته «بیگ سم»‌ یا همان «سم بزرگ» اولین مربی بدون افتخاری نیست که هدایت تیم ملی انگلیس را برعهده می‌گیرد. روی هاجسون کسی بود که با آمار 38درصد پیروزی در وست‌برومویچ سرمربی تیم ملی انگلیس شد. پیش از او فابیو کاپلوی پابه‌سن‌گذاشته و به‌نوعی «تاریخ مصرف گذشته» سکان هدایت این کشتی به گل نشسته را برعهده داشت. قبل از فرگوسن، استیو مک‌لارن بود که با 39درصد آمار برد در میدلزبرو و مدتی دستیاری اریکسون سرمربی سه‌شیرها شد. «سون‌یوران اریکسون» کارنامه پربارتری داشت و البته در تیم ملی انگلیس نتیجه‌ای نگرفت. کوین‌ کیگان، گلن هادل، تری ونبلز، گراهام تیلور، سربابی چارلتون، ران گیرین وود، دان ریوی و جو مرکر کسانی بودند که احتمالا تنها معیار انتخاب‌شان ملیت‌شان بود.
معضل مورد بحث، پیش از این گریبان تیم‌های ملی ایتالیا و آلمان را هم گرفته بود. در آلمان بعد از برتی فوگتس، اریش ربیک سرمربی دی‌مانشافت شد و بدون کسب عنوان خاصی جای خود را به رودی فولر داد.  فولر هم بعد از مدت کوتاهی جای خود را به کلینزمان داد که او هم نتوانست توقعات را برآورده کند و بیشتر یک مربی پروازی بود. طی این مدت آلمانی‌ها دوران خوشی نداشتند و هرچند مانند همیشه بین 4تیم اول جهان حضور داشتند اما قهرمانی دشت نکردند.
در آتزوری هم شاهد این اتفاقات بودیم. بعد از جام‌جهانی2006 و قهرمانی با مارچلو لیپی، روبرتو دونادونی هدایت این تیم را برعهده گرفت. نتایج ضعیف باعث شد لیپی به تیم ملی بازگردد اما این بازگشت اصلا باشکوه نبود. بعد از او چزاره پراندلی در یورو2012 موفق شد به فینال برسد اما در جام‌جهانی2014 با یک افتضاح بزرگ در دور گروهی حذف شد. آنتونیو کونته بعد از قهرمانی‌های پرتعداد با یوونتوس هدایت تیم ملی ایتالیا را برعهده گرفت که در یورو چندان موفق نبود. حالا هم که ونتورا بدون هیچ کارنامه‌ای هدایت لاجوردی‌ها را برعهده گرفته است.
معضل مربی وطنی گریبان خیلی از تیم‌های اروپایی را گرفته اما انگلیس به دلیل ناکامی‌های پرتعدادش در سالیان دراز، تافته‌ای جدابافته شده که همه هربار منتظرند زمین خوردنش را ببینند.