تحلیل روز | بررسی خط‌ به ‌خط ترکیب یوونتوس از ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ / بانوی پیر در کدام سال قوی‌تر بوده‌است؟

علی بابازاده - متافوتبال | در ژولای ۲۰۱۴ بنا بر دلایلی که یکی از مهم ترین آن ها هزینه های نقل و انتقالاتی و عدم جذب بازیکنان پیشنهادی بود، آنتونیو کونته از مربی‌گری یوونتوس استعفا داد و اعلام کرد به باورهایی رسیده که نمی‌تواند با سیاست های فعلی یوونتوس بیش تر از این به سمت موفقیت حرکت کند.

آنتونیو حرف همیشگی خود را تکرار می‌کرد؛ او می‌گفت هنگامی که ۱۰ یورو در جیب دارید، به رستورانی که غذا‌های آن ۱۰۰ یورو است نمی‌روید! این جمله کونته زمانی بیش از پیش به سوژه‌ی خبرنگاران و کارشناسان تبدیل شد که مکس الگری، سرمربی جانشین او، فصل بعد توانست تیم را به فینال لیگ قهرمانان اروپا برساند و با یکی از بهترین تیم های تاریخ بارسلونا، مسابقه‌ای پایاپای را دنبال کند.

امّا طلسم یوونتوس و فینال های لیگ قهرمانان، الگری و تیمش را از قهرمانی منع کرد. یوونتوسی که حالا بیشتر از هر باشگاه دیگری در فینال چمپیونز لیگ مغلوب شده است و دو قهرمانی هم که در این تورنمنت به دست آورده، به خاطر مسائلی همیشه با کنایه و طعنه رسانه ها همراه بوده است؛ قهرمانی نخست یوونتوس با تک گل پلاتینی در دیداری که ۳۹ هوادار یوونتوس در هیسل کشته شدند به دست آمد و قهرمانی دوم هم، جایی بود که انگشت اتهام به سمت یوونتوسِ لیپی برای دوپینگ بازیکنانش به نشانه رفته شده بود!

با این وجود یووه با تعهدی به موقع نشان داد در تلاش است تا نگرش اروپایی خود را تغییر دهد. الگری در همان روزهای ابتدایی که به بانوی پیر آمد، یوونتوس را یکی از مدعیان اصلی UCL به حساب آورد و بر خلاف کونته حرفش را در همان فصل اول عملی کرد؛ الگری تیم را به فینال لیگ قهرمانان رساند و خیلی خوب توانست از زیر سایه سنگین یوونتوس موفق کونته خود را بیرون بکشد. به‌علاوه اینکه سفیدو سیاه‌ها در فاز نقل و انتقالات هم تغییر رویه دادند. اما چگونه؟ برخلاف این که آن ها همیشه بازیکنان سری آ را هدف قرار می‌دادند، تصمیم گرفتند بازیکنانی را به تیم اضافه کنند که سابقه و تجربه بیشتری در لیگ قهرمانان اروپا دارند، از جمله سامی خدیرا و حتی پاتریس اورا که البته در نقل و انتقالات زمستانی از جمع شاگردان آلگری جدا شد. حالا یووه به دنبال بازیکنانی بود که تمام ویژگی های لازم را داشته باشند و باشگاه را برای قهرمانی در چمپیونز لیگ کمک کنند؛ بازیکنانی چون ساندرو، پیاتسا، پیانیچ، هیگواین و کوادرادو!

 در فصل جاری یوونتوس، انسجام بیشتری از خود در مسابقات اروپایی و داخلی نشان داد؛ رکورد ۱۰۰ درصد پیروزی در بازی‌ های خانگی و برد در بازی های خارج از خانه مقابل سویا، لیون و پورتو و حالا تقریباً حضور قطعی شده در جمع هشت تیم برتر این فصل لیگ قهرمانان اروپا، خبر از وجود یک تیم فوق‌العاده می‌دهد امّا آیا این تیم بهتر از تیمی است که دو سال قبل در فینال لیگ قهرمانان اروپا مغلوب بارسلونا شد؟ 

در ادامه ترکیب بانوی پیر را در مورد بررسی قرار خواهیم داد!

دروازه‌بان- مدافعان میانی

جانلوئیجی بوفون عملاً دو سال مسن تر شده امّا قطع به یقین، عملکرد او هیچ کاهشی در این دو سال اخیر نداشته است. بارتزالی نیز هم چنان یکی از بهترین مدافعان مرکزی اروپاست، امّا مصدومیت های متعدد او را به دور از میادین گذاشته است و باعث شده تا کمی از فرم ایده‌آل خود به دور باشد. کیه‌لینی همچنان همان مدافع جنگنده است، اگرچه مانند بارتزالی مصدومیت های زیادی را پشت سرگذاشته. امّا برویم بر سر دیگر مدافع میانی این تیم لئوناردو بونوچی؛ عملکرد او در دو فصل اخیر و پیشنهادات مختلفی که از سمت کونته و گواردیولا به او ارائه شده، به وضوح نشان می‌دهد که یک سر و گردن، از سال ۲۰۱۵  باتجربه تر و بهتر شده است و پیشرفت چشم‌گیری داشته.

طبیعتاً نیمکت الگری برای جانشینی BBC قوی تر ازسال ۲۰۱۵ است، آن ها آن جا باید از کاسرس یا اوگبونا استفاده می‌کردند، امّا اکنون دنیله روگانی و مهدی بن عطیه را در اختیار دارند. بد نیست بدانید هم اکنون نیز آن‌ها با ۱۷ گل خورده و ثبت ۱۳ کلین شیت، رکورد دومین خط دفاع برتر در میان ۵ لیگ معتبر اروپایی را به نام خود به ثبت رسانده‌اند.

بال‌های کناری

منطقه و پست‌هایی که شاید بیشترین پیشرفت را از فینال ۲۰۱۵ تاکنون داشته است و آمار هم به خوبی نشان می‌دهد که طی سالیان اخیر تیم هایی در لیگ قهرمانان اروپا به قهرمانی رسیده اند که از بال‌های کناری خوبی برخوردار بوده اند. شاید بتوان به صراحت گفت بعد از جدایی زامبروتا، الکس ساندرو یکی از بهترین بازیکنانی‌ست که یوونتوس در اختیار داشته است. کوادرادو در چند بازی مهم این فصل برای الگری تعیین کننده بوده و قدرت دریبل‌زنی‌اَش کاملاً این امکان را به او می‌دهد که سرنوشت یک بازی را عوض کند. لیختشتاینر هم به مراتب بهتر از دو فصل قبل خود در یوونتوس فوتبال بازی می‌کند، شاید آن هم به خاطر وجود جانشینی‌ست مطمئن به نام دنی آلوز! بازیکن برزیلی که در فینال چمپیونز لیگ سال ۲۰۱۵ از کلیدی ترین بازیکنان تیم لوئیز انریکه بود.

با این تفاسیر به مراتب در این پست هم یووه قوی تر از سال ۲۰۱۵ به حساب می‌آید چرا که آنجا یووه باید به بازیکنی به نام روملو به عنوان جانشین لیخشتاینر اتکا می‌کرد. در آن‌سوی دیگر کوادو آساموا را می‌توان از نظر کیفیتی با پاتریس اورایی که دو فصل اخیر در یوونتوس حضور داشته، مقایسه کرد. 

هافبک

روی کاغذ، خیلی سخت است شما خط میانی بهتر از آرتور ویدال، پیرلو، و پل پوگبا پیدا بکنید؛ دو فصل قبل همگان می‌گفتند یوونتوس بهترین خط میانی اروپا را دارد، امّا خط میانی فعلی هم به نظرم فاصله چندانی با آن خط میانی ندارد. وقتی ویدال به بایرن فروخته شد، بسیاری می‌گفتند یوونتوس اقدام درستی را اتخاذ کرده است، به هر حال فروش بازیکنی که نزدیک به ۳۰ سال سن داشت و مصدومیت هایی کم و بیش گریبان او را می‌گرفت، عاقلانه به حساب می‌آمد. به جرات می‌توان گفت آخرین فصل حضور ویدال در یوونتوس ، تفاوت زیادی با اولین سال ورود او به تورین داشت.

حال برویم بر سر ترکیب امسال؛ چینش جدید الگری باعث شده که بازی بیشتری به خدیرا و پیانیچ برسد، دو بازیکنی که به خوبی با گذر زمان نشان داده اند می‌توانند جا در پای بزرگان بگذارند و وقتی می‌بینیم کوادرادو هم بعضاً می‌تواند به عنوان هافبک به ایفای نقش بپردازد، به این نتیجه می‌رسیم که فاصله این خط میانی با آن خط میانی چندان چشمگیر نیست. توماس رینکون، استورارو، کلودیو مارکیزیو و کینگزلی کومان هم جزو نفراتی به حساب می‌آیند که خط میانی مکس آلگری را پر و پیمان کرده اند. 

با تمام این ها به نظر ترکیب ویدال، پوگبا و پیرلو جذاب‌تر به نظر می‌رسد.

این‌طور نیست؟

مهاجم‌

بیشتر کارشناسان و فوتبال دوستان بر این عقیده‌اند که خط حمله تیم فعلی بهتر از تیم فصل ۲۰۱۵ است. شاید در آن تیم فصل ۲۰۱۵ که به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید، هیچ بازیکنی در خط حمله مسئولیت سنگین تری از موراتا به دوش نداشت، در حالی که نمایش کارلوس توز، ثابت کرد او آخرین روزهایش را در تورین تجربه می‌کند.

پس از مصدومیت های متعدد و پیدا کردن فرمولی برای بازی در کنار هیگواین، اکنون خط حمله مانژوکیچ، هیگواین و دیبالا، بدون شک جز برترین خط حمله های یوونتوس در طول چند سال اخیر به حساب می‌آید.

مانژوکیچ نقشی کلیدی در بایرن مونیخی که سه گانه را فتح کرد به نمایش گذاشت. پائولو دیبالا بی‌نظیر ظاهر می‌شود و اکثر غول‌های اروپایی خواهان به دست آوردنش هستند.  هیگواین هم چه در ناپولی و چه از زمان حضور در جمع شاگردان آلگری فوق العاده ظاهر شده است.

ولی خبرنگاران ایتالیایی می‌گویند هزینه هنگفتی که یوونتوس برای جذب او پرداخت کرد، فقط و فقط با فتح لیگ قهرمانان جبران خواهد شد! 

حالا همه می‌دانند بانوی پیر هدفی جز فتح UCL ندارد؛ اما سوال اساسی که مدام هواداران یووه از خود می‌پرسند این‌است که آیا واقعا برای فتح لیگ قهرمانان باید همیشه قوی ترین تیم بود؟ جواب مسلماً منفی‌ست! همیشه بهترین ها به قهرمانی نمی‌رسند؛ همانطور که ماروتا، مدیر ورزشی باشگاه یوونتوس می‌گوید، لیگ قهرمانان تورنومنتی است که سرنوشتش جدای از شایستگی تیم‌ها، طی چند اتفاق و البته قرعه‌ای که از روی شانس برای باشگاه‌ها می‌افتد، مشخص می‌شود.

حالا به نظر تنها خط هافبک یووه در فصل جاری، کمی ضعیف‌تر از خط میانی در سال ۲۰۱۵ به حساب آورده می‌شود و در سایر پست‌ها این تیم نه تنها تضعیف نشده، بلکه تقویت هم شده‌است.

در نهایت می‌توان گفت شاید یوونتوس بتواند با قرعه ای خوب، سرانجام در فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۶ وارد رستورانی ۱۰۰ یورویی که کونته از آن می‌گفت بشود.

کاری که آن‌ها دو فصل پیش و با حذف مدافع عنوان قهرمانی، رئال مادرید نتوانسنتد انجام دهند!