«کافه‌ماتادور» | آریوِدِرچی کارلتو!

شب گذشته، در بازی برگشت نیمه‌ نهایی لیگ قهرمانان اروپا، رئال مادرید در حالی در سانتیاگو برنابئو میزبان یوونتوس بود که بازی رفت را با نتیجه‌ی 1-2 به رقیبش واگذار کرده بود. به همین دلیل شاگردان کارلو آنچلوتی برای صعود به فینال رقابت‌ها، تنها به یک گل نیاز داشتند. گلی که خیلی زود هم آنرا به دست آوردند. اما از سوی دیگر باید دروازه‌شان را نیز بسته نگاه می‌داشتند. امری که پیش از مسابقه نیز بسیار بعید به نظر می‌رسید و رئال موفق نشد از گلزنی رقیبش جلوگیری کند.

اما کارلتو بدون توجه به ضعف بازیکنانش در فاز دفاعی، پس از گلزنی رونالدو، تیم را عقب کشید. هدف آنچلوتی کاملاً مشخص بود؛ جلو کشیدن یووه و سپس استفاده از ضد حملات. در همان نیمه‌ی نخست نیز رئال 3 بار با این حربه صاحب موقعیت شد که این فرصت‌ها یکی پس از دیگری در عین ناباوری از دست رفتند.

در نیمه‌ی دوم، گل آلوارو موراتا سرنوشت بازی را عوض کرد. موراتا که ابتدای فصل از رئال به یووه منتقل شده بود، در هر دو بازی رفت و برگشت دروازه‌ی تیم سابقش را گشود تا یک تنه امپراطوری کهکشانی‌ها را به زیر بکشد. پس از این گل اما چیزی که بسیار تعجب‌برانگیز بود، نحوه و سیستم حمله کردنِ لاس پلانکاس بود. تیمی که در خانه مقابل هواداران متعصبش بازی می‌کند و از سوی دیگر نیاز مبرم به گلزنی دارد، باید با تمام وجود و قدرت، آنهم به صورت متداوم به رقیبش بتازد. امری که پس از به تساوی رسیدن بازی به هیچ عنوان از سوی شاگردان کارلو دیده نشد. در حقیقت اگر رئال عقب نمی‌کشید و مانند دقایق اول بازی حمله می‌کرد و مالکیت توپ و میدان را پس از زدن گل همچنان حفظ می‌کرد، یووه فرصت خلق موقعیت و به طبع آن ایجاد خطر روی دروازه‌ی کاسیاس را پیدا نمی‌کرد.

بگذارید بدون توجه به کری‌خوانی‌های هواداران رقیب دیرینه‌مان، کمی راحت با هم سخن بگوییم.

ما با امید کسب تمامی جام‌ها، فصل را شروع کردیم. اما در نهایت با «سه‌گانه‌ی هیچ» فصل را به اتمام رساندیم! تیمی با وجود ستارگانی همچون رونالدو، بنزما، کروس، بیل، رودریگز، مودریچ و ... بدون کسب جام در این فصل، باید به فکر فصل بعدی رقابت‌ها باشد. خودمان را گول نزنیم، تیم ما به غریبه نباخت، بلکه به اشتباهات کارلو آنچلوتی باخت!

چشمتان را گرد نکنید؛ کارلو هرچقدر هم صاحب افتخار باشد، به درد رئال نمی‌خورد. بی شک الان عاشقان سینه چاک کارلتو با پیش کشیدن کسب لادسیما توسط این مربی، نیش خندی به حرف‌هایم زده و بلافاصله در پایین این مطلب شروع به دُرافشانی خواهند کرد! لادسیمایی که با گل معجزه‌آسای سرخیو راموس آنهم در دقیقه‌ی 93 از دستان اتلتیکو خارج شد.

با هم روراست باشیم؛ آنچلوتی سال گذشته در لیگ سوم شد. امسال نیز در لالیگا با وجود برتری 4 امتیازی از بارسا، در نهایت 4 امتیاز از این تیم عقب ماند! هیچ کس منکر تاثیرگذاری لوکا مودریچ نیست اما مصدومین تیم را بهانه نکنیم. بایرن مونیخ نیز لشگری از مصدومین دارد اما در بوندسلیگا مقتدرانه قهرمان شد.

از فصل گذشته، بارها کارشناسان مطرح فوتبال اسپانیا به آنچلوتی در مورد اتلتیکو و نحوه‌ی مقابله با روخی بلانکو پیشنهاداتی دادند که سرمربی لجبازمان هیچ کدام را مورد توجه قرار نداد و با غرور به منتقدان پاسخ داد. او در مقابل تمامی انتقادات تنها یک پاسخ داشت: «من سه قهرمانی در اروپا کسب کرده‌ام.»

همین لجبازی باعث شد شاگردان سیمئونه به گربه سیاهمان تبدیل شده و 3 جام (سوپر جام اسپانیا، جام حذفی و لالیگا) را از دستمان خارج کنند. چشمانمان را روی حقایق نبندیم، اگر در بازی برگشت لیگ قهرمانان اروپا آردا توران از بازی اخراج نمی‌شد، مطمئنید ما می‌توانستیم اتلتیکو را شکست دهیم؟

کدام مربی درجه اول و کاربلدی به بازیکن تیم‌اش این اطمینان را می‌دهد که اگر مصدوم نباشد؛ حتماً در ترکیب قرار می‌گیرد؟

کارلتو کدام بازیکن رئال را به شکوفایی رساند؟ چه کسی در عدم توانایی در بازی‌گیری از گرت بیل مقصر است؟

بازیکنی که در مرز آمادگی روحی و روانی قرار ندارد چرا به جای نشستن روی نیمکت، نود دقیقه در میدان حضور داشته و به سوهان روح هواداران تبدیل می‌شود؟

کدام عقل سلیمی در بازی رفت با یووه، سرخیو راموس را در میانه‌ی میدان به بازی می‌گیرد؟ نتیجه‌ی این تفکر بچگانه چه شد؟

اگر هدف دست نزدن به ترکیب تیم برنده بود، چرا چیچاریتو روی نیمکت قرار گرفت؟

دلیل تعویض شدنِ ایسکو در بازی رفت مقابل یووه (تا زمان تعویض ایسکو، وی بیشترین دوندگی و بیشترین تعداد پاس را داشت که 91 درصد این پاس‌ها به مقصد رسیدند) چه بود؟

تفکرات سرمربی ایتالیایی رئال، به دردِ این تیم نمی‌خورد. پیشنهاد ما نیز به این مربی در یک جمله خلاصه می‌شود: «کارلو، ساکتو بردار و برو!»

یا به قول ایتالیایی‌ها: «آریوِدِرچی کارلتو». یعنی خداحافظ کارلتو!