Top Ten | نا موفق ترین مربیان جهان

10. گری نویل

وقتی از شما به عنوان یک فوتبال دوست می پرسند شغل محبوبتان چیست بی درنگ می گویید مربی گری. اما احتمالاً باید به شما گفت به یک باشگاه معروف در کشوری دیگر که بازیکنانش زبان شما را نمی فهمند نروید. گری نویل یک ناکام بزرگ در باشگاه والنسیا بود و انتقال او به این باشگاه ثابت شد که یک خطای بزرگ بود. او شاید در آینده بار دیگر دست به کار مربی گری شود اما حالا شهرتی دارد که باید آن را تغییر دهد. شاید با این کار از فهرست ما نیز خارج شود، ولی به هر حال او امروز در فهرست بدترین مربیان است.

9. گلن رودر

رودر یکی از آن مربیانی بود که به نظر می رسید با صحبت هایی که می کند کار خود را بلد است، اما تیم او به طور عجیب و غریبی بد بازی می کرد و ناموفق بود. اوج این ناکامی او در مربی گری، سقوط باشگاه وستهام در سال 2003 بود آن هم وقتی که این باشگاه بازیکنانی مانند دیوید جیمز، پائولو دی کانیو و جو کول را داشت. او سپس این باشگاه را ترک کرد و به نیوکاسل پیوست. مسلماً در این باشگاه هم به هیچ موفقیتی نرسید و از سال 2009 تا کنون در هیچ باشگاهی مشغول به کار نبوده.

8. مایک واکر

اورتون در طول تاریخ مربیان بزرگی داشته، اما مایک واکر یکی از آن مربیان بزرگ نبود. اورتون از سال 1954 در لیگ برتر انگلستان حضور دائمی داشت اما با آمدن واکر به این باشگاه روزهای تاریک فرارسیدند و سخت ترین دوران این باشگاه در اوایل دهه ی 1990 به ثبت رسید. مایک واکر را به عنوان یکی از بدترین مربیان تاریخ لیگ برتر می شناسند. او چه در پست مربی چه در پست بازیکن به هیچ افتخاری دست نیافت و پس از ناکامی اش در اورتون به باشگاه نورویچ بازگشت و در آن جا هم یک ناکام بزرگ بود تا آن که در سال 2001 شغل مربی گری را رها کرد تا هواداران تمام باشگاه ها نفس راحتی بکشند.

7. دیوید پلات

بسیاری از افرادی که در گذشته بازیکن بودند تلاش می کنند به یک مربی موفق تبدیل شوند اما هیچ کس به اندازه ی دیوید پلات در این کار ناموفق نبود. او در میان سال های 1993 و 1995 برای باشگاه سامپدوریا بازی می کرد و در همین باشگاه برای اولین بار طعم مربی گری را چشید، اما نه یک مربی گری موفقیت آمیز را. به جای آن که این باشگاه را به روزهای افتخارآفرینش بازگرداند در فصل 1998 سامپدوریا را پس از 17 سال حضور در سری آ به سری ب کشاند. پس از این، راهی باشگاه ناتینگهام شد جایی که پول های زیادی هدر رفت. از آن زمان او عمدتاً به عنوان دستیار مربی کار کرده که بهتر بود از همان ابتدا همین کار را می کرد.

6. روی کین

این را جلوی خودش نمی گویم، اما روی کین یک مربی افتضاح بود که هم در ساندرلند و هم در ایپسویچ گند زد. او از آن دست بازیکنانی بود که به نظر می رسید به یک مربی فوق العاده تبدیل خواهد شد. کین مغز فوتبالی داشت، توانایی های رهبری داشت اما نمی توانست انتظار خود را از بازیکنان بیان کند. به همین خاطر هیچ وقت به یک مربی موفق تبدیل نشد. او پس از ترک مربی گری نقش دستیار مربی را پذیرفت و شاید مهارتهای او در این شغل بیشتر بروز کند.

5. اگیل اولسن

دوازده باشگاه و تیم ملی را هدایت کرده و هیچ افتخاری به دست نیاورده. کمتر مربی ای هست که وقتی نگاهشان می کنید انگشت به دهان می مانید که چرا این بابا وارد کار مربی گری شده، و این قضیه درست در خصوص اولسن صدق می کند. او در سال 2000 ویمبلدون را سقوط داد. بیشتر دوران مربی گری خود را در کشور مادری اش یعنی نروژ بود اما در آن جا هم موفقیتی کسب نکرد. شاید به این خاطر که نروژ مربی بزرگی ندارد هدایت تیم ملی را در سال 2009 به او سپردند که باز هم گند زد. سپس راهی عراق شد تا هدایت تیم ملی این کشور را به عهده بگیرد، که باز هم از این کشور اخراج شد.

4. تونی آدامز

آدامز هم شبیه به روی کین از آن دست بازیکنانی بود که به نظر می رسید در پست مربی گری موفق خواهد شد. با این حال او هم مثل بقیه نمی توانست رهبری خود را چه در زمین و چه در خارج از زمین پیاده کند و این شد پاشنه ی آشیل او. اولین تلاش او در باشگاه واندررز بود که موجب سقوط این باشگاه شد. بعد سکان هدایت پورتسموث را به عهده گرفت و خیلی زود از آن اخراج شد. در سال 2010 هدایت باشگاه گابالای آذربایجان را پذیرا شد و از آن هم اخراج شد.

3. گریم سونس

او یک بازیکن فوق العاده بود که یکی از هافبک های کلاسیک دوران خود به شمار می آمد. با این حال به عنوان یک مربی دائم وعده و وعید می داد اما همیشه ناموفق بود. سونس به عنوان یک مربی معدود موفقیت هایی کسب کرد اما با توجه به کیفیت عالی باشگاه هایی (لیورپول، گالاتاسرای و بلکبرن) که با آن ها کار می کرد اصلاً موفق نبود و باید افتخارات بیشتری به دست می آورد. او یک لیورپول موفق را به تیمی تبدیل کرد که تا امروز هنوز نتوانسته لیگ برتر را فتح کند. پس از لیورپول هدایت شش باشگاه دیگر را به عهده گرفت در هر کدام ناکام بود، آخرین تلاش او برای مربی گری به ده سال پیش باز می گردد که سکان هدایت نیوکاسل را به دست داشت.

2. هریستو استویچکوف

چطور می شود شهرت خود را به عنوان بهترین بازیکن یک تیم ملی خراب کرد؟ البته با هدایت مفتضحانه ی همان تیم ملی. از سال 2004 تا 2007 استویچکوف  هدایت بلغارستان را به عهده گرفت و در آن جا گند زد و اگر یک اسطوره ی ملی به شمار نمی آمد خیلی زودتر از این ها از کار خود اخراج می شد. پس از بلغارستان، از سلتا ویگو، ماملودی، لیتکس و زسکا سوفیا نیز اخراج شد.

1. آلن بال

نامیدن او به عنوان بدترین مربی با توجه به این که او را در همه ی جهان یک فوتبالیست خوب و مؤدب می شناسند کمی ظالمانه است، اما واقعاً در دنیای مربی گری افتضاح بود. اگر بتوان دوران مربی گری او را در یک واژه خلاصه کرد، باید گفت "سقوط". او متخصص این کار بود، نه یک بار، نه دو بار، نه سه یا چهار بار، بلکه پنج بار باشگاه های خود را به سقوط کشاند. در واقع او هدایت شش باشگاه انگلیسی را به عهده داشت و طعم سقوط را به دهان آن ها چشاند. با این حال باید او را فوتبالیستی فوق العاده، مردی باوقار اما مربی ای افتضاح توصیف کرد. 

منبع: footballstopten.com